Ik verslikte me vanmorgen in mijn koffie, bij het lezen van de positieve echo’s van de OESO (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling) over ons land. We zijn een land waar de ongelijkheid laag is, het onderwijs goed is en de levensverwachting bovengemiddeld. Ik smeer me meteen nog een nieuwe boterham en mijn werkdag start ‘bovengemiddeld’ aangenaam. Hier moet ik mee aan de slag, en vooral, waarom is het hier zo goed? De politieke impasse zal nu wel snel verdwijnen want de Belgische politici zullen ook de berichtgeving van de OESO lezen en wellicht meteen hun oerangst voor toekomstig beleid laten varen. Ik ben hoopvol.
Het pessimisme over ons onderwijs parkeer ik even want er is blijkbaar toch geen reden tot paniek. Onze levensverwachting is bovengemiddeld, ondanks een coronavirus dat de wereld verovert. Oef. De ongelijkheid in ons land is laag. Ik frons even de wenkbrauwen want uit cijfers van de Nationale Bank van België blijkt telkens weer dat de vergoeding van vermogen steeds groter is dan die van arbeid én dat de kloof groeit. Fiscale onrechtvaardigheid helpt niet echt om de kloof tussen arm, bemiddeld en rijk te verkleinen. Ons socialezekerheidsstelsel helpt des te meer. Een systeem dat onze levensstandaard enigszins op peil probeert te houden wanneer we ziek zijn, werkloos worden of onze actieve oude dag aanvatten, maakt het grote verschil met landen die dat niet of veel minder hebben. Waarom zouden we zo’n goed systeem naar de knoppen helpen?
Ik bedien me nog eens van een heerlijk geurende expresso, terwijl ik mezelf luidop hoor mompelen dat het toch een pure schande zou zijn als we onze sociale zekerheid zouden laten kapotmaken. ‘Onbetaalbaar’, hoor ik de ideologen vanuit partijcenakels orakelen.
Als we nu eens met z’n allen rond de tafel gingen zitten met de afspraak dat er drie maanden lang geen tv’s , kranten, radio’s en sociale media in de buurt mogen komen. Laten we bijeenkomen in één of ander belastingparadijs, dan kan dat toch geen probleem zijn. Laten we drie maanden lang hard werken en overleggen tussen politiek, vakbonden, ziekenfondsen en werkgeversorganisaties. We maken afspraken hoe we die 24 tot 36 miljard euro die verdwijnt naar belastingparadijzen proberen vast te pakken. We zoeken hoe we die 221 miljard euro van de belastingontwijking op de radar krijgen. We spreken af dat de ‘lasten op arbeid’ alleen nog zakken voor hen die de lagere bijdragen op arbeidsinvesteringen omzetten in duurzame tewerkstelling in plaats van met de centen van de sociale zekerheid alleen maar bedrijfswinsten te verhogen. We herstellen de financieringsbasis voor onze sociale zekerheid zodat we de ongelijkheid nog kleiner kunnen maken.
De OESO zou nog een beetje trots zijn op België. Wij ook op ons zelf. Politici zouden opnieuw scoren. En de samenleving zou er een pak warmer bij worden. Het kan, schrijf dat gewoon in een volgend federaal regeerakkoord. Vijf minuten politieke moed!
Auteur: Stefaan Decock – Algemeen secretaris ACV Puls