Lang voor de Brexit-saga het enige Britse onderwerp werd, waren er ook al politici met lumineuze invallen. Die waren er vooral op gericht om het achtergestelde plebs goede manieren bij te brengen. Zo maakte in 1994 de Criminal Justice and Public Order Act zijn opwachting. Die wet verbood ‘openluchtbijeenkomsten met muziek die volledig of hoofdzakelijk werd gekenmerkt door de uitstoot van repetitieve beats’. Echt waar.
Lang voor dit soort beruchte bijeenkomsten commercieel werden gerecupereerd tot de Tomorrowlands van vandaag, heetten ze ‘raves’ en keken de jongelui van toen er even reikhalzend naar uit.
Zo ook Johnno en Spanner, boezemvrienden uit één van de mottige wijken die stedelijk Schotland (en bij uitbreiding het hele Verenigd Koninkrijk) sieren. Voor de wet officieel uit de startblokken schiet, willen de maten minstens een keer in hun leven een heuse rave meemaken. Dat is namelijk nog wat anders dan in hun eentje en in hun onderbroek meedreunen op Ultra-Sonic, The Prodigy en ander technogeweld.
Maar op het pad naar hun gedroomde dance-ervaring liggen nogal wat hindernissen: Johnno’s stiefvader is een duffe klabak die op het punt staat zijn huishouden naar een fatsoenlijker wijk te verkassen, Spanners gezin beperkt zich tot een halvegare criminele broer met een ‘impulsieve’ entourage. Gelukkig is er nog een verre nicht met goede voelsprieten voor clandestien dancevertier…
Britse films met aanstekelijke soundtracks over bleke schreeuwlelijkers uit bleke buurten: we hebben ze wel vaker gezien. Denk maar aan ‘Trainspotting’ en ‘This is England’, om het bij twee voorbeelden te houden. En met op de achtergrond een opkomende Tony Blair, die de toenmalige werkmens veel beterschap op de mouw spelt, lonkt uiteraard ook Ken Loach ergens in de coulissen.
‘Beats’ schetst op een aandoenlijke manier de zwanenzang van de oude Britse ravescene, die in een tanend Tory-tijdsgewricht het licht uitdeed. Maar Brian Welsh, die zijn film grotendeels in zwart-wit draaide (omdat kleur te vaal oogt?), tekent met dit bitterzoet en geestig portret bovenal voor een ander orgelpunt; dat achter de vriendschap van makkers die op het punt staan uit elkaars leven te verdwijnen. Omdat het klassenonderscheid ook onderaan de sociale ladder verdeelt en heerst. Melancholie op repetitieve beats, om kort te gaan.
‘Beats’ komt op 13 november in de Belgische cinema’s.
Auteur: Karin Seberechts