‘De strijd om tijd’: recepten voor een kortere werkweek

Er zijn goede argumenten en ook middelen

Er zijn vele argumenten om te werken aan de kortere werkweek: voor veel werknemers is een doordeweekse werkdag er vaak één van deadlines en stress, schrijft Olivier Pintelon in zijn boek ‘De strijd om de tijd’. Zijn individuele stelsels van loopbaanonderbreking dan geen oplossing? Dat is symptoombestrijding: op het spitsuur van ons leven werken we gewoon té veel.

Vrouwen eisten hun plaats op de arbeidsmarkt, maar de voltijdse werkweek evolueerde niet mee in de 20ste eeuw. Omdat de werkweek niet is aangepast aan het tweeverdienersmodel, betalen vooral vrouwen hier de prijs voor. Daarnaast is een collectieve arbeidstijdverkorting het geheime wapen voor meer gelijkheid tussen man en vrouw.

Verrassend realistisch

De kortere werkweek met loonbehoud en compenserende tewerkstelling is verrassend realistisch. In de loop van de geschiedenis werd de werkveel vaak een stuk korter. Niet alleen in België. Ook in Spanje, Duitsland, Zweden, Oostenrijk, Nederland, Groot-Brittannië.
In bijna alle buurlanden zijn in het recente verleden afspraken gemaakt over minder werken. Soms door werknemers te laten kiezen tussen ‘tijd’ en ‘geld’. In ons land sloot de middenveldorganisatie Femma een cao af om de 30-urenweek in te voeren voor haar werknemers. Met de nodige strijd en druk is een kortere werkweek een haalbare kaart.

Met de nodige strijd en druk is een kortere werkweek een haalbare kaart.

Betaalbaarheid

Argumenten genoeg dus. Maar er is ook de eeuwige dooddoener: is dit wel betaalbaar? Ook daarvoor moet je zeker het boek lezen.
Het boek van Pintelon schetst historische feiten, geeft argumenten en biedt recepten. De auteur legt uit hoe en met welke middelen de kortere werkweek werkelijkheid kan worden.
Misschien moeten we hem, samen met tv-kok Jeroen Meus, zendtijd geven want de 30-urenweek is verrassend realistisch en verdient minstens vijf sterren! Laten we er ons werk van maken !