Standpunt

De Rafaëls zorgen voor inzicht

Op zondag 10 december was ik in Deerlijk, hartje West-Vlaanderen. Daar vertolkten Die Ghesellen een schitterend stukje toneel: ‘De Rafaëls’, van Filip Van Vanluchene. Heerlijk aangrijpend. Diepzinnig en ontspannend, bevrijdend zelfs, even weg van ons drukke gewroet voor wat meer rechtvaardigheid.
Een goeie trappist met kaas en salami, onontbeerlijk om na te genieten van de voorstelling. Een passage langs de bar slingerde me in no time terug naar mijn agenda. Een rijpe zestiger aanhoorde innemend mijn bestelling en bediende me met een beklijvende vriendelijkheid. Spontaan dacht ik, vergeef het me, zou dat een bijklusser zijn? Iemand die zijn pensioentje wat aanvult door op zondag in de bar te werken van een amateurtoneelgroep? Meteen vloog ik terug met mijn twee voeten in de modder. Met een goedlachse stoutmoedigheid, een syndicalist eigen, vroeg ik dus: ‘Aha meneer, aan het bijklussen?’
De man bekeek me met een blik die boekdelen sprak. “Ik sta hier écht vrijwillig”, zei hij. “Als dat bijklussen moet dienen om de pensioenen naar beneden te halen, dan mogen ze in Brussel denken dat ze goed bezig zijn, mààr ze zullen ons en zichzelf nog tegenkomen”.
Wow. Ik schrok van de woede die uit de man zijn woorden bulkte maar hij schakelde gelukkig meteen weer over naar zijn beminnelijke vriendelijkheidsmodus. Zijn woorden maalden wel voort in mijn hoofd. Ze verwarmden mijn gemoed. Oké, het begint door te dringen: de mensen snappen waar de pensioenhervormingen van deze regering toe leiden. We zijn op de goeie weg. Langer werken voor hetzelfde of minder pensioen, mensen laten bijklussen zodat je de pensioenen laag kan houden, streven naar een ‘pensioen met punten’ zodat niemand nog goed weet waarover het gaat, maar hoe dan ook besparen op pensioenen. Jongeren trakteren op lagere lonen, en later dus ook op lagere pensioenen. ‘Gelijkgestelde periodes’ schrappen of sterk beperken, ook weer met lagere pensioenen tot gevolg. Methodes aanpassen zodat je pas op je 64ste of nog later met vervroegd pensioen kan.
Dat kàn toch niet? Toch wel: het staat namelijk in het regereerakkoord. Hoezo, overleggen ze dan niet met de vakbonden over de hervorming? Jawel, een klein beetje, voor de schijn. Maar ten gronde dus niet. De politiek wil haar zin doen want anders lukt het nooit de pensioenen te drukken. “Het moet”. “En de werkgevers vragen erom”.
In 2018 vliegen we er weer voor het volle pond in. Nog beter uitleggen waar die ‘pensioenhervorming’ toe leidt. Stilaan begint het door te dringen. Volhouden! En uiteraard: een Gelukkig Nieuwjaar!