Wil jij graag je mening kwijt over één van de artikelen of berichten in jouw ledenblad? Of zijn er andere gebeurtenissen in de actualiteit die je sterk bezig houden? Alle interessante lezersreacties zijn erg welkom. We kunnen alleen brieven publiceren als we de naam en het adres van de schrijver (m/v) kennen. In principe vermelden we de initialen van de schrijver en zijn of haar woonplaats. Op uitdrukkelijk verzoek kunnen we die informatie weglaten. Soms moeten we een brief inkorten zonder aan de essentie ervan te raken. En als we een brief afdrukken wil dat niet automatisch zeggen dat de redactie het eens is met alles wat erin staat.
Je lezersbrief wordt hier met interesse gelezen: Redactie Ons Recht, Sudermanstraat 5, 2000 Antwerpen.
E-mailen kan uiteraard ook: lbc-nvk.communicatiedienst@acv-csc.be.
Enkele maanden geleden heb ik in de krant een interview met Leoluca Orlando, de burgemeester van het Italiaanse Palermo, gelezen. Dat interview bleef in mijn hoofd spoken.
In dat interview zei Orlando enkele juiste dingen. Dingen, die in het migratiedebat nauwelijks worden gehoord. Worden gezegd. Omdat luidere stemmen het debat overheersen. Luidere stemmen, die enkel de negatieve aspecten van het migratieverhaal belichten. Luidere stemmen, die alleen maar de angst voeden. Daarom was zijn getuigenis zo hoopgevend. Zo anders.
Wie nu jong is, zal zich schamen voor de vragen van zijn kleinkinderen, verklaarde de burgemeester. Die jongeren zullen zich schamen wanneer hun kleinkinderen vragen hoe hun grootouders tegenover migratie stonden. Als die kleinkinderen vragen stellen bij het Europese migratiebeleid, dat wij vandaag als juist beoordelen. Ik ben net geen 50. Echt jong ben ik niet meer. Toch voel ik vandaag die schaamte. Ik voel schaamte wegens de excuses. Ik voel schaamte wegens de onmenselijkheid. Die schaamte raakt mij diep. In die mate zelfs dat ik woedend word. Woedend als ik hoor dat politici komen aandraven met het te gemakkelijke excuus dat er geen draagvlak zou bestaan voor een alternatief menselijk beleid. Dat stemt mij dieptriest.
Europese leiders verdedigen hun aanpak van de vluchtelingenkwestie. Maar de fameuze ‘deal met Turkije’ blijkt eigenlijk een lege doos te zijn. Griekenland slaagt er nog altijd niet in om asielaanvragen binnen een redelijke termijn af te handelen. Duizenden mensen zitten vast in tentenkampen op Lesbos en Chios. In mensonwaardige omstandigheden. Onlangs was er terecht veel ophef over mishandelingen en verkrachtingen in Libische detentiecentra. Zelfs in de officiële kampen van de Libische regering. Er werden beelden getoond van slavenveilingen nabij Tripoli! Europa reageerde verontwaardigd. Hoe hypocriet! Europa investeert in de Libische regering en traint haar kustwacht. Een kustwacht, die moet verhinderen dat vluchtelingen de oversteek wagen naar Italië. Waardoor mensen blijven vastzitten in detentiecentra. Waardoor mensen blijvend worden veroordeeld tot mensonwaardige omstandigheden.
De luidste stemmen roepen dat vluchtelingen ‘in eigen regio moeten worden opgevangen’. Alsof dat nu niet zou gebeuren. Libanon vangt één miljoen vluchtelingen op. De verhouding van het aantal vluchtelingen tegenover de totale bevolking is 1 op 5. Jordanië vangt iets meer dan zevenhonderdduizend vluchtelingen op. Verhouding: 1 op 13. Turkije vangt meer dan drie miljoen vluchtelingen op. Verhouding: 1 op 25. Oeganda vangt iets meer dan één miljoen vluchtelingen op. Verhouding: 1 op 35. België vangt 42.237 vluchtelingen op. Verhouding: 1 op 208.
Een man als Leoluca Orlando geeft mij een warm gevoel. Als politicus durft hij het aan om een ander verhaal te vertellen. Een positief verhaal. Ik denk dat vele anderen zijn mening delen maar niet rechtop durven te staan. Dat mag niet. Wij moeten rechtop staan! We moeten aan onze leiders tonen dat een ander, humaan beleid wel wordt gedragen door een meerderheid. Laten we spreken. Tot we worden gehoord!
W.B. – Per e-mail
Ons Recht van december bracht een artikel over de onderhandelingen over de ‘zware beroepen’ in de privésector, in het kader van het pensioendebat. Zelf werk ik in een ziekenhuis. Waarom worden schoonmaaksters en schoonmakers uit de privésector altijd uitgesloten bij een discussie over zware beroepen? Wij staan enorm onder druk om snel veel kamers te poetsen. Dat leidt tot heel wat rugklachten, schouderklachten en andere gezondheidsproblemen. De werkdruk wordt gewoon te hoog. Ik wil daar even de nadruk op leggen want onze groep lijkt overal te worden vergeten. We worden niet genoeg gewaardeerd.
A.V. – Per e-mail