Wil jij graag je mening kwijt over één van de artikelen of berichten in jouw ledenblad? Of zijn er andere gebeurtenissen in de actualiteit die je sterk bezig houden? Alle interessante lezersreacties zijn erg welkom. We kunnen alleen brieven publiceren als we de naam en het adres van de schrijver (m/v) kennen. In principe vermelden we de initialen van de schrijver en zijn of haar woonplaats. Op uitdrukkelijk verzoek kunnen we die informatie weglaten. Soms moeten we een brief inkorten zonder aan de essentie ervan te raken. En als we een brief afdrukken wil dat niet automatisch zeggen dat de redactie het eens is met alles wat erin staat.
Je lezersbrief wordt hier met interesse gelezen: Redactie Ons Recht, Sudermanstraat 5, 2000 Antwerpen.
E-mailen kan uiteraard ook: lbc-nvk.communicatiedienst@acv-csc.be.
De regering-Michel discussieerde over mogelijke maatregelen om onze pensioenrechten te verminderen. Ik ben het er zeker niet mee eens dat ze van ons pensioen geld willen afpakken. Wij hebben hard moeten werken voor die centen. Daar moeten ze afblijven!
C.V.R. – per e-mail
Ik ben als ingenieur geconfronteerd geweest met een burn-out en heb ook het syndroom van Asperger. Ik werd geboren in 1967 en was bij de laatsten die nog legerdienst moesten doen.
In 1993 verloor ik mijn job, een technisch-commerciële functie. Het bedrijf wilde me vervangen door een goedkopere werknemer. De toenmalige minister van Werk, Miet Smet, lanceerde een ‘jongerenbanenplan’ maar ik was één maand te oud om daarvan te kunnen genieten. Als gevolg hiervan was ik bijna twee jaar werkloos.
Na cursussen bij de VDAB kon ik aan de slag als technieker, ook al had ik het diploma van industrieel ingenieur. Toen ik 30 jaar oud was kon ik eindelijk beginnen aan een loopbaan die me echt aansprak. 14 jaar lang werkte ik bij een onderneming, eerst als automatiseringsingenieur, daarna als procesingenieur. Na een kleine aanvaring met de baas van mijn afdeling werd ik ontslagen.
Gelukkig vond ik opnieuw werk maar na verloop van tijd kreeg ik een burn-out. Ik werd ontslagen. Nadien kreeg ik te horen dat ik ook nog eens aan Asperger leed. Na een periode van ziekte en werkloosheid kon ik aan de slag bij een engineeringbureau. Zes maanden na de start daar werd mijn contract niet verlengd. Opnieuw werd ik werkloos. Daarna kon ik af en aan weer werken via outsourcingbureaus. Omdat mijn gezondheid de slechte kant uitging, nam ik uiteindelijk zelf ontslag. Ik belandde weer in een burn-out, gecombineerd met een zware depressie, inclusief zelfmoordgedachten. Momenteel werk ik aan mijn herstel, met circa 1.000 euro per maand, waarvan zo’n 200 euro naar psychotherapie gaat.
Mijn hele leven zette ik me in om mijn job goed te doen en een pensioen op te bouwen. Ondanks mijn capaciteiten kon ik nog geen nieuwe stabiele en werkbare job vinden. Ik ben nu 50 jaar en zie het voorlopig somber in. Met de plannen van de regering ben ik bang dat ik tegen mijn pensioen niet meer aan de armoede zal kunnen ontkomen.
J.S – per e-mail
De Vlaamse overheid besliste om de maximumsnelheid op gewestwegen terug te brengen van 90 naar 70 kilometer per uur. Stel je voor dat ze ook zou hebben besloten om deze beslissing met terugwerkende kracht toe te passen: wie in de vijf jaar voordien sneller dan 70 km reed, moet alsnog worden geverbaliseerd; de boete zal afhangen van het aantal overtredingen en per jaar na de overtreding dat er niet is betaald moet de zondaar telkens 25 procent extra betalen. Als dit in de krant zou verschijnen, zou het land op zijn kop staan. De bevolking zou terecht moord en brand schreeuwen.
Nu wordt zoiets écht gedaan voor de pensioenberekening van werknemers met SWT of bruggepensioneerden. Met terugwerkende kracht. Wie als 50-plusser ‘te lang’ werkloos is, moet het maar voelen in zijn pensioen, vindt de regering. In het avondjournaal op tv was het zelfs geen item. Slapen de burgers in ons land?
Volgens de federale minister van Pensioenen zou deze ingreep nodig zijn om een ongelijkheid tussen twee vrouwen, vriendinnen, te corrigeren. Heel dikwijls worden anekdotes en ‘fake news’ misbruikt om de massa te bespelen en te doen zwijgen.
Veel beloven en weinig geven doet de zotten in vreugde leven! Vanaf 1 januari 2019 zal er weinig vreugde zijn bij de (brug)gepensioneerden die de dupe zijn van deze laffe regeringsbeslissing.
M.L. – per e-mail
Lezer F.S. kantte zich in een brief in Ons Recht van september tegen de ‘rimpeldagen’ of ADV-dagen in de non-profit. De vakbond heeft gelijk als hij zegt dat deze dagen werknemers helpen om het langer vol te houden. Ik zeg dit als vrouw van bijna 60 die al 43 jaar lang aan het werk is en die nog moet werken tot 2018. Ik heb ook drie kinderen grootgebracht. En voor mijn man en mij was het ook altijd puzzelen. Ik wil er nog aan toevoegen dat sommigen vergeten dat jonge werknemers nu voordelen hebben die onze generatie niet kende. Onze generatie heeft ervoor geknokt om bepaalde zaken mogelijk te maken voor jongere collega’s nu. Een beetje begrip is dus niet te veel gevraagd.
M.A. – Lendelede
Ik weet uit ervaring dat ‘rimpeldagen’ inderdaad kunnen wegen op een team. Leidinggevenden verwachten namelijk dat de werknemers in het team presteren alsof iedereen voor 100% aanwezig is. Er is dus meer werkdruk voor de werknemers zonder extra verlof. Ik heb het zelden zien gebeuren dat er vervangers werden ingezet om de rimpeldagen op te vangen.
Maar de rimpeldagen zijn niet het probleem. Ook jongere werknemers zullen die later hard nodig hebben. Het echte probleem is het gebrek aan genoeg personeel waardoor er voor collega’s met rimpeldagen geen vervanging wordt voorzien. Zo stijgt de druk op het team, en dat leidt tot stress en wrevel.
Een gelijkaardig fenomeen kan zich voordoen wanneer oudere werknemers in hun bedrijf een lichtere job aangeboden krijgen. Daar kan het voorkomen dat jongere mensen de hele tijd het zwaardere werk moeten verrichten, wat ook voor hen te veel kan worden. Dit alles komt de collegiale sfeer niet ten goede. Ook hier moet men niet boos zijn op het aanbieden van lichter werk aan oudere werknemers. Het echte probleem heeft te maken met de economische realiteit en de drang naar maximale winsten. Hierdoor schuiven bedrijven de lasten door naar jongere werknemers.
Als we streven naar werkbaar werk, moeten we oog hebben voor alle soorten werknemers in een team of bedrijf. Zoniet blijft het aanmodderen en is er altijd wel iemand de klos. Benieuwd of de regering-Michel in die geest zal denken en handelen…
M.V. – Roeselare
We kregen nog véél meer reacties over dit thema. Je vindt er een aantal op onze facebookpagina: