Wil jij graag je mening kwijt over één van de artikelen of berichten in jouw ledenblad? Of zijn er andere gebeurtenissen in de actualiteit die je sterk bezig houden? Alle interessante lezersreacties zijn erg welkom. We kunnen alleen brieven publiceren als we de naam en het adres van de schrijver (m/v) kennen. In principe vermelden we de initialen van de schrijver en zijn of haar woonplaats. Op uitdrukkelijk verzoek kunnen we die informatie weglaten. Soms moeten we een brief inkorten zonder aan de essentie ervan te raken. En als we een brief afdrukken wil dat niet automatisch zeggen dat de redactie het eens is met alles wat erin staat.
Je lezersbrief wordt hier met interesse gelezen: Redactie Ons Recht, Sudermanstraat 5, 2000 Antwerpen.
E-mailen kan uiteraard ook: lbc-nvk.communicatiedienst@acv-csc.be.
Iedereen probeert vandaag de dag om zijn of haar beroepsloopbaan leefbaar te maken. Dat het annuleren van tijdkrediet zonder motief voor veel mensen daarbij een streep door de rekening is, hoeft geen betoog. Tot voor kort konden heel wat mensen tijdkrediet zonder motief gebruiken om hun droom te verwezenlijken. Maar dat is nu helaas niet meer mogelijk.
Ik versta persoonlijk nog wel dat het werd afgeschaft omdat het geld kostte aan de gemeenschap.
Maar waarom is de mogelijkheid er niet meer om een tijdlang de werkvloer te verlaten zonder motief? Onbetaald verlof is een gunst die de werkgever moet toestaan. En tijdkrediet zonder motief kan niet meer.
Waarom proberen we niet een mogelijkheid te creëren waardoor werknemers volledig onbezoldigd – en dus niet op kosten van de gemeenschap – er tussenuit kunnen? Nogal wat mensen zouden daar gebruik van kunnen of willen maken. Het vergt alleen een beperkte organisatorische inspanning van de werkgever. En het kan ook aan iemand anders de kans geven om een eerste werkervaring op te doen. Een win-winsituatie dus die aan niemand geld kost.
Heel wat mensen blijven nu langdurig ziek of beginnen te improviseren met gemotiveerd tijdkrediet om toch voor een langere periode weg te kunnen blijven van de werkvloer. Dat kan toch ook niet de bedoeling zijn?
J.D. – BRUGGE
De ‘onschuldige hand’ heeft mij enige tijd terug uitgeloot als winnares van de kruiswoordpuzzel in Ons Recht van februari. Het deed me veel plezier om in mijn brievenbus een bruine envelop van de LBC-NVK te vinden! En ja, daar zat dus de boekenbon in die ik had gewonnen. Ik heb deze bon al goed besteed en er het boek ‘Het leven en hoe wij er afscheid van nemen’, geschreven door Lut Rubbens, mee gekocht. Een boek over palliatieve zorg.
Uiteraard blijf ik naarstig de puzzels in mijn vakbondsblad invullen. Maar ik geef nu aan anderen de kans om ook een boekenbon te winnen.
L.V.G. – PER E-MAIL
Elk jaar worden wij tijdens de vastenperiode uitgenodigd op het ‘sobere maal’. Dit jaar was Véronique van Damme de gastspreekster. Als brugfiguur is zij verbonden aan het Sint-Gregoriuscollege in Gentbrugge. Zij ondersteunt het schoolteam op het vlak van communicatie met ouders en helpt mee strategieën te ontwikkelen die gelijke kansen tot doel hebben. Ze betrekt elke ouder zoveel mogelijk en spreekt hem/haar aan als partner in het leer- en opvoedingsproces. Verder ondersteunt zij de samenwerking en communicatie met de buurt en de brede school. Sinds 1997 zet de stad Gent deze figuren in op scholen met een groot percentage kwetsbare kinderen.
Met tal van voorbeelden illustreerde de gastspreekster hoe zij dagelijks probeerde die doelstellingen te vertalen naar de realiteit. Hoewel ik geboeid en intens luisterde, kon ik niet verhinderen dat mijn gedachten afdwaalden naar de Vlaamse minister van Onderwijs, Hilde Crevits. Naar haar omstreden uitspraken over het engagement van allochtone ouders en nieuwkomers. Crevits zei dat wij gerust wat meer engagement mochten verwachten van hen.
Mijn ergernis groeide terwijl ik naar de uiteenzetting luisterde. Niet alleen omdat ik nu weet dat de minister voor haar beurt sprak. Dat is wat Piet Van Avermaet vertelt. Hij is de directeur van het steunpunt Diversiteit en Leren aan UGent. In opdracht van Crevits doet hij onderzoek naar de ouderbetrokkenheid. Volgens Van Avermaet zijn de uitspraken van de minister op geen enkel empirisch onderzoek gebaseerd. Hij past voor gevaarlijke veralgemeningen en zegt dat ook allochtone ouders sterk begaan zijn met de schoolresultaten van hun kinderen.
Hoe anders had de communicatie van de minister kunnen zijn? Ze had bijvoorbeeld, samen met de mensen uit het werkveld, de bestaande initiatieven kunnen beoordelen op hun merites. Ze had ook perfect kunnen zeggen dat ze het werken met brugfiguren op scholen wilde veralgemenen naar heel Vlaanderen. Maar deed ze dus niet. Crevits liet zich verleiden tot ongefundeerde uitspraken. Ze ging zwaar uit de bocht, mogelijk als ‘trouwe partijsoldaat’. Voor mij is haar imago van dossiervreter en sterkhouder aan diggelen geslagen. Definitief en onherstelbaar.
W.B. – PER E-MAIL