Superhelden van allerlei slag hebben de westernheld de laatste decennia Hollywoods verdomhoekje ingedreven. En toch blijft het Wilde Westen, met zijn geweld en zijn uit alle windstreken aangewaaide gelukszoekers én wraakengelen, zo nu en dan filmmakers inspireren en de filmbezoeker beroeren. Viggo Mortensen doet met The Dead Don’t Hurt zijn duit in het zakje. Een stevige duit zelfs, want de gereserveerde filmster en wereldburger schreef, regisseerde en coproduceerde deze western, acteerde erin en componeerde en vertolkte (mee) de soundtrack ervoor. Dat zou zomaar het recept kunnen vormen voor een opgeblazen soloslim. Maar Mortensen is geen egotripper. Zijn tweede film is een genereus liefdesverhaal, dat vooral vrouwenfiguur Vivienne Le Coudy – geraffineerd neergezet door de Luxemburgse Vicky Krieps – alle ruimte schenkt. In de openingsscène blaast Vivienne haar laatste adem uit. De film toont vervolgens, in flash backs en -forwards, hoe de geëmancipeerde bloemenverkoopster uit Frans Canada, met een uit haar kindertijd stammende fascinatie voor Jeanne d’Arc, in San Francisco haar rijke vrijer dumpt voor de ruig uitziende Holger Olsen (Mortensen). Vivienne, die de Deen aldoor lieflijk bij zijn achternaam blijft noemen, trekt met hem naar Nevada. In dit dorre oord groeit hun innige verstandhouding uit tot een pure liefde. Wanneer Olsen – ondertussen sheriff van het mijnstadje – zich bij de Noordelijken in de Civil War aansluit, staat Vivienne er alleen voor…
Mortensen doet in The Dead Don’t Hurt zowat alle conventies van het genre aan, compleet met woeste landschappen, inslechte gunslingers, laffe gezagsdragers en een saloon met klapdeuren (geen indianen weliswaar). Maar het is de genegenheid tussen twee zielsverwanten die uiteindelijk de hoofdtoon voert in deze langzame en ingetogen frontiervertelling vol tedere momenten. Er heerst een zinderende chemie tussen de vrouw die het verwaande gekakel van een dure tafelgenoot inruilt voor de spaarzame gestes van een man die haar ziet staan. Een attente man die in een m’a tu vu-salon een schilderijtje zwijgzaam recht schuift. Die zich minzaam ontfermt over haar kind . En die, aan het einde van hun liefdesgeschiedenis, een laatste stukje lijkwade zorgzaam over haar tenen legt. Innemend.
The Dead Don’t Hurt is sinds 1 mei te zien in de Belgische bioscopen
Recensie: Karin Seberechts