Ruben Östlund schreef met Triangle of Sadness een tweede Gouden Palm op zijn conto. Gestolen is dat allerminst, maar toch een tip: wie zijn doldrieste satire wil meemaken doet dat best niet vlak voor of na het eten.
Fotomodel Carl is drie jaar in zijn carrière al op de terugweg. Zijn ‘triangle of sadness’ is volgens de modellenkeurders aan botox toe. M.a.w. Carl fronst een beetje. Dat komt wellicht doordat zijn vriendin/influencer Yaya, ondanks miljoenen volgers en een aardige cent op de bank, hém wel mooi alle rekeningen laat oprapen. Als wederdienst neemt Yaya onze tobber mee op cruise. Aan boord van het immense luxejacht treffen we het puikje van de nieuwe geldelite: lieden die flink geboerd hebben met mest, wapens en IT-toepassingen. Zij worden in de watten gelegd door een montere crew en onzichtbaar geacht werkvolk. Ook onzichtbaar, zij het minder gewenst, is de Amerikaanse kapitein van het schip. Wanneer de aan drank en de Internationale verslingerde rakker in hevig stormweer uiteindelijk toch aan de captain’s table verschijnt, gaan maag en darmen van zijn dure klandizie lelijk opspelen. Veel ophef en incidenten later stranden acht opvarenden op een afgelegen eiland…
Openend met een smalende pastiche op de patserige modewereld laat Östlund, eens op zee, elke nuance varen. De Zweed zet de hedendaagse poenpakkers en bij uitbreiding het hele kapitalisme nadrukkelijk, figuurlijk én letterlijk te kakken. Dat levert enige hoogst onsmakelijke taferelen op, én kostelijke over the top sequenties, zoals het door de scheepsintercom schallend citatenopbod tussen de marxistische Amerikaanse gezagvoerder en de kapitalistische Russische mesttycoon. Östlund refereert driftig en schertst, cabotineert en dramt alsof zijn frontale kwab uit zijn hersenpan is geplukt. Na de schrammende observaties in zijn eerste speelfilms en het satirische fileerwerk in Turist en The Square heeft hij het scalpel in Triangle of Sadness terzijde gelegd, en gaat hij voluit voor de botte bijl. Resultaat is een vermakelijke en baldadige egotrip, waarin de op een geestige Woody Harrelson na minder bekende cast zich kranig weet te weren.
Doldrieste afrekening met het kapitalisme (wijlen Charlbi Dean en Harris Dickinson)
Triangle of Sadness is sinds 28 september te zien in de Belgische zalen.
Recensie: Karin Seberechts