Anderhalf jaar al zit Ine* (32) ziek thuis. Met veel pijn in het hart liet ze haar werk, een creatieve job bij een groot mediabedrijf, achter. Een veeleisende job ook, maar dat had ze er graag voor over. Tot een collega haar wereld deed instorten met zijn ongewenste avances en obsessieve aandacht.
“Een vriendelijke oudere collega,” dacht ze in het begin. “Tot ik voelde dat hij me nooit losliet. Hij staarde me de hele dag aan. Altijd als ik opkeek, zag ik zijn blik op mij gericht. In de refter kwam hij altijd pal tegenover mij zitten. Hij stond te luistervinken als ik met collega’s praatte of kwam erbij staan en nam het gesprek over. Hij claimde mijn volledige aandacht. Op een teamdag wisselde hij gedurig van stoel om toch maar dicht bij mij te zitten, terwijl ik net afstand zocht.”
Maar dat begreep hij niet.
INE: “Nee, het ging van kwaad naar erger. Omdat ik vaak met een andere collega optrok, begon hij het gerucht te verspreiden dat die collega en ik iets hadden. Toen ik die collega op zijn verjaardag drie kussen gaf, net als de andere collega’s, begon mijn stalker heel kinderachtig een liedje te zingen over hoe die collega mij wilde versieren. Intussen probeerde hij me te overtuigen om na het werk met hem naar een feestje te gaan. Ik dacht er nog niet aan! Hij bleef ook altijd laat doorwerken als ik lange dagen maakte. Op een avond toen we nog met twee alleen op kantoor waren, kwam hij plots pal voor me staan. Neus tegen neus. Vele minuten lang. Ik was verstijfd van angst. Maar uiteindelijk ben ik toch achteruit gestapt en gevlucht. Eén keer ging hij nog verder. Op een luidruchtig bedrijfsfeestje moesten we dicht bij elkaars oor praten. Toen heeft hij ‘per ongeluk’ zijn hoofd gedraaid en op mijn mond gekust. Ik voelde me vreselijk. Ik heb me meermaals verontschuldigd. Achteraf ben ik er zeker van dat hij het opzettelijk deed.”
Heb je hem ooit effectief afgewezen?
INE: “Jazeker. Ik ben door de situatie voor het eerst ziek geworden in juli 2019. Tot dan had ik hem nog niks durven zeggen, want ik werkte er pas een jaartje en hij al 17 jaar. Toen ik terug aan de slag ging in december, begon alles echter meteen opnieuw. Tijdens het kerstfeestje heb ik mijn moed bijeengeraapt om hem te confronteren met zijn gedrag. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik niets voor hem voelde. Hij ontkende alles. Maar het stopte niet. Een paar maanden later ben ik opnieuw ingestort.”
“Toen hij zijn hoofd draaide en mijn mond kuste, voelde ik me vreselijk”
Hoe reageerde je omgeving?
INE: “Mijn collega’s weten niet echt wat er gebeurd is. Ik heb er zo weinig mogelijk over verteld om het niet erger te maken. Ze denken dat ik een burn-out heb. Dat ik mijn job en de stress niet aankon. Dat heeft mijn manager hen verteld. Maar het klopt niet. Ik ben teleurgesteld in mijn manager. Ik heb met hem een begripvol gesprek gehad, maar hij deed niks, behalve me aanraden om zelfstandige te worden. Hij kon naar eigen zeggen niet verder met zieke mensen zoals ik. ’Dit is geen sociale werkplek,’ zei hij. Vreselijk. Ik had mijn hart en ziel gegeven voor die job. Ik heb ook hulp gezocht bij de vertrouwenspersoon en de preventie-adviseur. Ook zij zeiden dat ik best een andere job zoek. Ik, niet hij. Het was wel op hun advies dat ik de confrontatie met mijn stalker aanging. Ze raadden me aan het informeel op te lossen, want formele stappen zouden het enkel erger maken. De collega was een gewaardeerde werknemer met meer anciënniteit. En ik kon niks bewijzen.”
Hoe gaat het intussen met je?
INE: “Ik heb beslist om ander werk te zoeken. Weg van dat bedrijf. Maar ik ben nog lang niet in orde. Ik heb een posttraumatische stressstoornis. Ik slaap bijvoorbeeld slecht en krijg nog geregeld paniekaanvallen. Ik zou zo graag terug aan de slag gaan. Maar op deze manier lukt het niet.”
Waarom wil je met dit verhaal naar buiten komen?
INE: “Omdat ik weet dat er nog veel andere meisjes en vrouwen dit meemaken. Ik was – en ben nog steeds – een goede werknemer. Het toxische gedrag van één collega heeft me kapotgemaakt. En vervolgens ben ik door alle betrokken partijen wel serieus genomen, maar toch in de steek gelaten. Dit verdien ik niet. En al die andere vrouwen in gelijkaardige situaties ook niet. Hiermee wil ik mijn steentje bijdragen en meer begrip creëren voor slachtoffers van deze vorm van geweld. Want dat is het. Zelfs al is er seksueel niks gebeurd, ik ben wel zwaar getraumatiseerd.”
Heb je gelijkaardige ervaringen? Weet dan dat je altijd bij je vakbond terecht kan voor advies.
* Omwille van de privacy staat hier een fictieve voornaam
Auteur: Jan Deceunynck | Afbeelding: Shutterstock