“Ik lig nog niet onder de zoden hoor!”, deelt André Bernheim ergens halverwege Tout s’est bien passé mee. En toch: doodgaan is precies wat de Parijse ex-industrieel en kunstverzamelaar wil. Als ze hem daarna maar ver genoeg van zijn verschrikkelijke schoonouders begraven.
André is een levensgenieter, maar wanneer hij na een herseninfarct afhankelijk wordt van zijn twee dochters en hulpverleners hoeft het voor hem niet meer. De eigengereide tachtiger, die zich graag omgeeft met mannen en weinig begrip kan opbrengen voor vrouwen, heeft altijd een weerspannige relatie gehad met zijn dochter Emmanuèle (Manue). En toch is het aan Manue – “mijn favoriete zoon” – dat hij een van de meest fundamentele vragen uit zijn bestaan stelt: hem helpen een einde te maken aan zijn leven. Aangezien euthanasie en hulp bij zelfdoding in Frankrijk strafbaar zijn, moet zij op zoek naar Zwitserse omwegen om zijn wens in te willigen.
De dood mag dan al onloochenbaar aan de zijlijn rondwaren, echt beladen kan je François Ozons nieuwste film niet noemen. Het is namelijk een erg lucide man die in Tout s’est bien passé de dienst uitmaakt en de sfeer bepaalt. Met André’s commando “geen huilebalken!” in het achterhoofd tekent Ozon voor een meeslepend, onderhuids zinderend relatiedrama met best veel humor, waarin een vader met vileine trekjes en zijn dwarse dochter tot een wezenlijk vergelijk komen. Het geheide ‘ouderenzorgtraject’, met alle medische, praktische, juridische en emotionele beslommeringen van dien, levert een herkenbaar en toegankelijk kader voor Ozons drama. André’s onverstoorbare doodswens, zijn ‘slecht karakter’, zijn gevoel voor zelfrelativering, zijn Joodse afkomst en zijn nauwelijks verhulde seksuele voorkeur blazen dat drama volop leven in. Zijn gekozen levenseinde valt daarbij als een bijna pragmatische epiloog in de plooi.
In weerwil van het onderwerp is Tout s’est bien passé geen themafilm over euthanasie geworden. Dat hebben we vooral te danken aan Emmanuèle Bernheims gelijknamige autobiografische roman uit 2013, die opvallend nuchter is getoonzet en zich niet in een generisch keurslijf laat dwingen. Ozons alweer heerlijk geschreven verfilming is een onmiskenbaar eerbetoon aan Bernheim, met wie hij een viertal films samen schreef, en die in 2017 overleed. Een geheel onsentimenteel en toch innig adieu.
Auteur: Karin Seberechts