Lezersbrieven

Lezersbrieven

RVA-premie
S.G. – via mail

De RVA-premie voor wie vorig jaar twee maanden tijdelijk werkloos was, is een zeer mooi gebaar, maar helaas hebben mensen die sowieso langdurig thuis zaten wegens ziekte die hier geen recht op. Nochtans hebben ook wij dit jaar ervaren als iets ongelooflijks, onbegrijpelijks. Ook wij hebben mentale (en financiële) schade opgelopen.
Ikzelf ben sinds februari in ziekteverlof wegens burn-out/surmenage. Ik heb het werk (halftijds om te beginnen) hervat op 2 december.
Ik  hoop op een beter 2021.

Puls Magazine: Het klopt dat de RVA-premie enkel voorzien was voor tijdelijk werklozen. Uiteraard was/is de coronacrisis ook hard voor andere doelgroepen. Als vakbond blijven we ijveren we daarom voor een sterke sociale zekerheid waar iedereen beter van wordt.

 

2020
L.V. – Lokeren

Ik weet niet welke titel ik moet neerschrijven : ‘Hoop op betere tijden’ ?; ‘2020: let’s forget’?,” 2020: een onbarmhartig jaar?”

2020: een jaar van muren, plexiwanden, mondmaskers, avondklok, bankzit, nieuwe begrippen als anderhalve meter, ook onbegrip, angst voor mensen met en zonder masker , dreigementen, donderpreken, machtsvertoon, weerloosheid.
De hoop om corona voor goed te kunnen afsluiten wordt alsmaar kleiner , dit kan niet meer ontkend worden ook al komt een vaccin dichterbij, een vaccin met veel vraagtekens naar effectiviteit, nevenwerkingen enz.
Al 9 maanden dringt het virus steeds dieper binnen in ons persoonlijk leven en het leven rondom; het nestelt zich , bijt zich letterlijk vast, vernietigt lichaam, hoofd en ziel.
Pascal Van Kerkchove ( journalist ) verwoordt het als: lastig, vervelend, bedreigend, verscheurend, vermoeiend , verwoestend
Het is crisis. Mondiaal. Al maanden . Dit virus trekt zich niets aan van identiteit, landsgrenzen en werelddelen. Het verovert de wereld. Drukt op onze verbondenheid en afhankelijkheid. Of we dit nu willen of niet.
Velen hebben het al over het post-coronatijdperk. Er wordt terug gegrepen naar oude modellen in de hoop dat de crisis snel overgaat. Of er worden nieuwe modellen gezocht in de hoop dat corona voor een transformatie zorgt.
Maar het is nog geen post-corona. We bevinden ons nog in een tussenfase van zoeken en tasten, meningen die botsen, niet-weten, hoopvol uitkijken.
Ik merk dat ik uit kijk naar een perspectief dat ons verbindt. Het is er één van liefde. Van verbinding. Het heeft met gelijkwaardigheid en rechtvaardigheid te maken. Die zullen de bouwstenen( moeten) zijn, samen met de hertekening en herwaardering van de gezondheidszorg en het wetenschappelijk onderzoek.

Kan men het kwalijk nemen dat coronamoeheid zich laat voelen, dat mensen lakser omgaan met masker en afstand, ook al is nu ondertussen hun efficiëntie , zij het matig ,wel wetenschappelijk bewezen?
Het beleid en de virologen verwijten ons dit terwijl ook zij in grote getale positief testten. Komt dit dan ook door hun laksheid?
Cijfers, ( met een kanttekening door critici: gelogen en gemanipuleerd ) in stijgende lijn maar zonder inhoud achter de cijfers , zonder objectieve duiding , zonder de mens , zonder groot of klein leed achter die cijfers.
De angstpychose wordt gevoed, de poort naar lock downs op een rij staat open, evenals de censuur op correcte informatie: denken we maar aan de mondmaskers; aanvankelijk waren ze niet strict nodig , een flagrante leugen omdat de voorraad vernietigd was en niet aangevuld
Er wordt een tunnelvisie opgedrongen, polarisering wordt gecreeërd en in stand gehouden ,mensen worden aangezet om te verklikken en drones moeten het uitoefenen van controle versterken ; principes van een totalitair regime
Deze psychologische terreur werkt ondermijnend op ons mentaal welbevinden,
Er is geen ruimte voor relativering in het licht van de dagelijkse duizenden doden en zieken wereldwijd door kanker, drugs, oorlog, natuurrampen.
Geen melding van de Witte Plaag ( TBC) die gedurende 2 eeuwen de Europese bevolking reduceerde met een vierde .
Als kristen mogen en kunnen we geen panische angst hebben , want waar God is, is geen angst maar vrede, liefde.
God zegt wel 365 keer in de Bijbel: ‘ Wees niet bang’ .
De media praat ons schuldgevoelens aan, bevolkingsgroepen worden geviseerd, maatregelen moeten worden verstrengd , dichte contacten herleid tot nihil voor weken , nu zelfs maanden
Men doet beroep op onze burgerzin , roept ‘ hou vol’ , geef niet op, laat je niet gaan, laat elkaar niet los’…
Ontmoetingsplaatsen ( waar ook café’s en restaurants onder vallen) verdwijnen . Men vergeet dat een tas koffie of een vlugge hap vaak ondergeschikt zijn aan de hartelijke babbels., vitaminen voor de ziel van eenzamen.
Soms zijn we even elkaars therapeut en daar lenen zich ( eet) café s en( sociale) restaurants voor.
Wil de overheid een stolpenwereld?

Maar hoera verbonden blijven we ; er zijn immers de sociale media met onze honderden FB vrienden en face timen wordt het alternatief.
Leve de oproep om creatief te zijn tijdens de feestdagen .
Neen ik doe niet mee aan het uitbrengen van een virtuele toast , virtuele knuffels.
Of er nu maatregelen zijn of niet , afstand of niet, het virus is een feit en zal ons voor de keuze stellen: of we leren ermee leven en dus ook met sterfelijkheid, of we strijden krampachtig verder en laten onze ouderen sterven in en aan eenzaamheid en de gevolgen van contactverbod.
Ik hoor en lees zo weinig over psychiaters, therapeuten en kerkelijke overheden die aan de alarmbel trekken omdat depressies en zelfdoding zouden toenemen, omdat het mentaal welbevinden afneemt. Misschien niet nu maar in de korte toekomst? Misschien zijn zij ook wel het zwijgen opgelegd door de heren virologen .
De huidhonger van de mens als natuurlijk gegeven en basisbehoefte zal zijn tol nog eisen en de toekomst waar jongeren zo naar uitkijken wordt letterlijk uitzichtloos, zonder perspectief.
Aangeraakt worden , knuffels, schouderklopjes maken oxytocine vrij in de hersenen waardoor je je goed en geborgen voelt maw gelukkig.
Huidhonger manifesteert zich dus niet perse ter hoogte van de huid zelf maar in het gemoed
De behoefte om aangeraakt te worden is dus even essentieel als voedsel en zuurstof .
En jawel dit is heden en toekomst: mondmasker van bij het opstaan tot het slapengaan , verplicht isolement dat af en toe wat meer rekbaar is ( want is de grens niet flinterdun tussen geen en heel beperkte contacten?), afstand en nog eens afstand , verbod van aanraking terwijl dit juist het humane van ons mens zijn uitmaakt.

Sofie de Moor verwoordt het zo mooi: ‘ nu ik je lippen niet meer lezen kan , haak ik me vast in komma’s om je ogen .’ Gesprekken worden niet langer bezegeld. Armen blijven verlaten achter. We zoeken een nieuwe taal die de ruimte tussen ons kleiner maakt, kunstelen met spraakverwarring….
Ronny , kok en muzikant uit de buurt verwoordt het prachtig: ‘ Nooit eerder lazen we zoveel in andermans ogen. We moeten wel! Ik lees er passie en bezieling in maar ook woede, tristesse , blijheid en zoveel meer.
Ik merk kraaiepootjes als iemand lacht , want ja die kuiltjes in de wangen dat zie je niet meer…’

Ik heb 2 maanden geleden , net voor de 2delock down één keer kunnen zingen met mijn geliefd solidariteitskoor ( in een grote kille kerk die de kilte in onze samenleving symboliseert) met masker én afstand en klanken die gesnoerd worden.
Zingen is een taal die verbindt, die bijdraagt tot mentaal welzijn, die je laat genieten van het moment zonder veel te piekeren.
Het is samen-zijn , openbloeien, delen.
Ik mis de mimiek van mensen , zie enkel ogen en denk zo vaak: ‘ de maskerwereld is de mijne niet’
Is het virus dodelijker dan sterven aan opgelegd isolement en eenzaamheid?
Sterft het virus uit als we ons allemaal onder een glazen stolp plaatsen en onze dood afwachten?
Wat baat het iemand te redden van de dood als hij nadien niet meer mag leven , als hij gedoemd is om zijn laatste levensfase in eenzaamheid door te brengen?
Naast het aantal geredde levens aan de ene kant stapelen ‘ont-redderde’ levens zich op aan de andere kant , gaan mensen van binnen een beetje dood en laten de statistieken hiervan op zich wachten.
Het gemak waarmee de coronamaatregelen werden aanvaard , blijft me verbazen ( jawel ook van mezelf) , vooral als je weet dat vele politici het niet zo nauw nemen.( luister naar mijn woorden maar kijk niet naar mijn daden)
Prof Annemans vertrok uit Celeval , werd bijna gelyncht omdat hij het woord ‘ groepsimmuniteit’ liet vallen , omdat hij vreesde voor mentaal leed bij langdurige maatregelen. Mogen er geen andere stemmen zijn? De kritische stemmen van de eerste golf lijken nu ondergronds te gaan
De overheid speelt voor Big Brother , neemt onze vrijheid en privacy af ( voor zover we die nog hadden), ons zelfbeschikkingsrecht onder het mom van de contacttracing die ons en onze gezondheid ‘ beschermen ‘, maar straks als het virus wat wegdeint komt er wel iets nieuw waarmee de deur naar een dictatuur zich alsmaar meer opent : ‘ en wij maar knikken en wij maar slikken ‘zongen Miek en Roel lang geleden.
Alle tegenstrijdige info, het natte vingerwerk , de willekeur, de onduidelijkheid, de ondoeltreffendheid, de chaos van maatregelen schept nog meer angst en verwarring.
Maar leven met angst is geen leven . Angst verlamt , voorkomt niet dat je sterft maar verhindert dat je leeft.
Ons leven mag niet langer een exclusieve strijd zijn tegen het virus ( ik lees het veel te vaak: strijd TEGEN het virus) maar een zoektocht naar leven met .. en dus met gebruik van gezond verstand . Maar hoe verschillend kan gezond verstand zijn?
Thuis werken is al lang geen gunst meer , wel een evidentie. Er is geen weg terug ..
Toch werken ik en zoveel anderen niet enkel voor het inkomen , maar ook voor de sociale contacten; als dit wegvalt en het gevoel van het verschil te maken is je job minder zinvol , gaan creativiteit en motivatie verloren .
Een mens heeft mensen nodig; fysiek contact is en blijft een basisbehoefte ook in een ( te) ver doorgedreven digitaal tijdperk.
Wat voorstanders ook mogen beweren rond virtuele meetingen en online lessen ( afstandsonderwijs) ze missen de natuurlijke interactie, de groepsdynamiek , de sociale vaardigheden.
Menselijk contact is nodig voor een goede onderwijs- en bedrijfscultuur. Niemand mag de fysieke verbondenheid met werk of school verliezen.
Wat heb ik te doen met studenten, vooral met 18 jarigen: geen 100 dagen, geen proclamatie, geen langste onbezorgde vakantie van hun leven, geen gevoel dat het leven aan je voeten ligt .
Hoe verschrikkelijk moet het zijn om niet samen een pint te pakken, uit de bol te gaan voor het serieuze leven begint ?
Wij volwassenen met onze logische gezagsargumenten gaan jongeren keiharde discipline opleggen : begrijpen moeten ze niet , enkel gehoorzamen en wachten, braaf wachten tot ze als laatsten in de gunst vallen van de versoepeling, wellicht als de laatste met covid besmette niesdruppel is gevallen, als hij valt.

In de rush en de krampachtige tijdsdruk naar een vaccin vergeten we onze roekeloosheid in de zorg voor de natuur en het klimaat én de mens en verdwijnen deze naar de achtergrond. En toch blijven we koppig en hardnekkig kiezen voor beton en ontbossing .
We lossen het wel op, met masker , afstand en vaccin.
We hebben het virus aan ons zelf te danken, aan onze hoogmoed , aan de gedachte dat we God zijn en alles naar onze hand kunnen zetten .
Zijn wij niet heer en meester van de schepping ?
In deze optiek zou de heidense spreuk ‘ homo homini lupus’ ( de ene mens wordt een wolf voor de andere) wel eens realiteit kunnen worden.
Als het doemdenken in mij het overneemt van enig optimisme dan denk ik aan het heel toepasselijk lied van Urbanus: ‘ de wereld is om zeep, er gebeuren rare dingen rondom mij, helemaal om zeep en het laatste oordeel zal niet lang meer zijn…’
Zelfs binnen de grenzen van corona moeten we – samen – de realiteit onder ogen zien dat we niet overal grip op hebben,we zijn maar mens .
Het streefdoel om een gemiddelde levensverwachting te bereiken van 90 en meer moeten we opbergen en misschien in alle nederigheid aanvaarden dat ons leven eindig is , dat kwaliteit belangrijker is dan kwantiteit.
Diensthoofd infectieziekten UZBrussel Patrick Lacor kopt in De Standaard: ‘verscheurende keuzes zijn eigen aan de geneeskunde’.
We vergeten dat artsen de dood proberen weg te houden, maar dat dit niet altijd lukt.
Soms wordt die ( en niet enkel ten tijde van Covid )onafwendbaar .
Artsen maken al lang ( verscheurende )keuzes( los van Covid) wanneer levenskwaliteit op de helling komt te staan, weliswaar in overleg met de patiënt zelf en/ of familie en binnen een ethisch kader.
Wat zijn we ermee als het vaccin er is ( en of het 100% doeltreffend is dan nog de vraag) en er duikt alweer een variant op ?
Wat zijn we ermee als onze nakomelingen binnen x aantal jaren moeten vluchten voor stormen, droogte of oorlog omdat water schaars zal zijn, omdat Europa in een halve woestijn is veranderd, omdat grote gebieden verzonken zijn in zee ( door smelten van de ijskap).
En wij , wij doen voort met onze kortzichtigheid en weigeren een lange termijnversie te ontwikkelen, nl een herstelplan voor mens en natuur.
Meer dan ooit is gebleken dat zuivere lucht een strategische pion is in de afweer van het virus maar men doet niets aan het fijn stof .

Deze pandemie zal ons voor de keuze stellen: ofwel doen we verder op de ingeslagen weg of wel biedt ze humus voor verandering ten goede.
Intussen word ik ook met mezelf geconfronteerd. Ook in mij merk ik tegenstrijdige krachten.
Ik mis zovele contacten , en tegelijk ben ik blij met de vrijgekomen ruimte.
De vragen over de betekenis van deze crisis en de toekomst van de wereld houden me bezig. Dit vraagt heel wat energie en brengt rusteloosheid met zich mee. Tegelijk vind ik het goed om ermee bezig te zijn. We zitten in een overgangsfase, in een tussentijd. We kunnen deze crisis niet oplossen met de vertrouwde referentiekaders, en de nieuwe zijn er nog niet. In deze tussentijd wil ik voldoende ruimte creëren in mezelf om nieuwe antwoorden te laten geboren worden en probeer ik te genieten van de schoonheid van muziek, proza, natuur .
Er is een grote nood aan zingeving, zeker nu, en tegelijk worden we afgesneden van onze mogelijkheden. Vele mensen verkeren in een diepgaande crisis. Levens worden door de maatregelen gered, maar ander leven wordt ontnomen of bedreigd. Vele mensen hebben het moeilijk met deze onzekere en toch wel duistere tijd.
En op dit vlak mis ik zingeving vanuit kerkelijke hoek ; gelovigen worden aan hun lot overgelaten.
Gelukkig bestaan er gemeenschappen zoals Effata die alle moeite doen om adventsvieringen door te sturen met heel bemoedigende teksten en muziek.
Wat ik me de laatste tijd heb gerealiseerd, en ik denk dat we het allemaal ergens wel weten, is dat hoe meer we proberen de controle los te laten, hoe beter we tegen uitdagingen zijn opgewassen. Tegen wil en dank volhouden dat we het virus wel klein krijgen en ons leven weer zijn gangetje gaat , maakt ons alleen maar ongelukkiger.
Misschien is dit een duurzamere copingstrategie : ons beter leren slecht voelen , ons beter leren omgaan met sterven als natuurlijk proces , met eindigheid van leven , met overgave.
Maar hiermee krijg ik wellicht de volle lading van wetenschappers, politici en allen die geloven dat ze de controle moeten in handen houden.
Zo af en toe bereiken me woorden van troost en hoop van vrienden of vreemden en ik citeer de woorden van vriendin Godelieve :
….Onze kinderen en kleinkinderen, allemaal in een andere provincie, geen
knuffel, geen contact, schrik van vervreemding moeten we er allemaal
bijnemen.

Maar toch moeten we optimist zijn en uitkijken naar de (verre) toekomst,
Dikke knuffel,
Godelieve

of van goeie vriend Piet van enkele weken geleden:

Dag Loes,
Ik denk hierbij :

De mens heeft meer dan ooit in deze Coronatijd
nood aan steun, affectie vanuit zijn diepe bezorgdheid.
Anderzijds moeten we ons isoleren, afstand houden.
Het is een heel moeilijk evenwicht vinden.
We moeten het bijna doen, onzichtbaar, met niet gesproken woorden,
doch welgemeend en van harte …
Piet

Ik vertrouw erop dat achter de duistere krachten die thans aan het werk zijn, lichtkrachten staan. Vele oude structuren en omgangsvormen zullen sneuvelen: hiërarchische patronen, niet correcte handelswijzen, manipulaties, … Het is belangrijk dat we ze durven voelen en zien. Ze kunnen niet langer goedgepraat worden.
Er zal nog heel wat strijd gevoerd en pijn geleden worden, mondiaal, maar ook binnen de persoonlijke levenssfeer, vooraleer we bevrijd worden van onderdrukking en de nieuwe tijd vorm krijgt.
In deze Advent wil ik uitkijken en verlangen , hopen, dromen en zingen : ‘ Blijf niet staan , gisteren is gedaan , we mogen vooruitgaan naar een nieuwe morgen ‘ een lied van hoop naar de hand van Carlos Desoete
Op het eind van dit onbarmhartig jaar wil ik ritueel verbranden in het knetterend vuur: de gulzige dood, het kille afscheid, de zelfzucht en daarna wil ik bij die mensen zijn , die op het tuinfeest blijven dansen in de regen ook als de muziek reeds lang gestopt is ‘ zoals Toon Hermans schrijft …
Ik wil weer moed vatten, gedreven door het onstuitbaar verlangen om te leven, voluit zonder angst om dan te kunnen sterven .
‘Eerst moeten we leven ‘ staat zo mooi kalligrafisch geschreven op het krijtbord van vriendin Lies.
Dit wordt de titel: ‘ eerst moeten we leven’