Freya Kennes : Verpleegster
Ik werk in de cardio dagkliniek van het Antwerpse Middelheim. Begin maart werd onze afdeling gesloten, behalve voor noodsituaties. Die werden op
een andere cardio-afdeling uitgevoerd. Als personeel werden we overgeheveld naar de covid-afdeling. Echt prettig vond ik dat niet, maar het was nodig, en dat begrepen we best.
Bij de start was de sfeer prima. Ook wel fijn om eens andere collega’s te leren kennen. Er was ook een sterk gevoel van samenhorigheid. Alles was goed georganiseerd en er waren goede veiligheidsvoorzieningen. Maar na een paar weken werd het lastiger. We kregen afwasbare schorten, waarin we ons kapot zweetten. En onze FFP2-maskers werden vervangen door gewone chirurgische maskers. Dat maakte veel collega’s bang.
Ook psychologisch begon het zwaarder te wegen. Ik was op mijn gewone afdeling nog nooit een patiënt ‘verloren’. Maar covid sloeg hard toe. Bij de patiënten én personeel. Liefst 54 collega’s zijn op dit moment ziek. Eén daarvan, een vrouw van 33 jaar, is zelfs overleden aan het virus. Dat heeft er zwaar ingehakt.
De veiligheidsvoorschriften in het ziekenhuis waren nodig, maar hard. Palliatieve patiënten die maar één familielid mogen zien, is hard. De anderen aan de telefoon proberen te troosten, is niet evident. Ik hoor die gesprekken nu nog in mijn hoofd.
Ook de veiligheidskledij maakte het niet eenvoudig. Ten eerste omdat het voor de patiënten niet fijn is om enkel onze ogen te zien. Als dat je enige contact op een dag is! Maar ook voor onszelf was het lastig. Drinkpauzes nemen deed ik niet, want dan was ik een half uur bezig met uit- en terug aankleden. Enkel om te eten nam ik pauze. We konden na onze shift op het werk douchen, maar dat deed ik liever niet. Ik ben motard en wilde niet met mijn natte haren in mijn helm. Dus reed ik meteen naar huis en douchte daar, vóór ik mijn man en kinderen zag. Ik ben nooit bang geweest voor mezelf, maar wel voor hen.
Sinds 12 mei gaan we gefaseerd, ieder een paar dagen, terug naar onze eigen afdeling. Een verademing. Terug mijn eigen job, doen waar ik goed in ben.