In zijn Franse filmuitstap La vérité liet Hirokazu Kore-Eda een oudere filmdiva haar memoires bij elkaar verzinnen “omdat de waarheid veel te saai is”. Terug op eigen bodem zet de Japanse meester ons opnieuw een verhaal voor waarin de waarheid ver zoek is. Of beter gezegd: lange tijd zoek is. Voor je de werkelijke toedracht achter de gebeurtenissen in Monster ontwaart, zijn er namelijk al een aantal insteken de revue gepasseerd. En die leveren allemaal ammunitie om een zorgelijk drama bijeen te puzzelen.
Wanneer haar zoon Minato zich vreemd begint te gedragen, bizarre beweringen doet en daarbij vaagweg naar zijn leraar Hori wijst, stapt alleenstaande moeder Saori op hoge benen naar zijn school. Daar ontvangt ze van directie en onderwijzer een hoogst formele en ontwijkende ‘verschoning’. Na aandringen van Saori op gemeende excuses, wijst Hori op zijn beurt naar Minato zelf. Die zou zijn klasgenootje Yori koeioneren. Yori is een wat apart jongetje dat door zijn rare vader vaak alleen wordt gelaten. Maar wie is hier uiteindelijk slachtoffer of pestkop? Wie is het ware monster? En wat hebben de twee jongens te maken met de felle brand van een flatgebouw die dit verhaal op gang brengt?
Kore-eda en scenarioschrijver Yuji Sakamoto leveren mondjesmaat ‘antwoord’ op die vragen: ze verleggen een drietal keer hun incomplete vertelperspectief en komen zo – stukje bij beetje – dichter bij de waarheid. Onderweg vervelt hun Monster van een onstuimige psychologische thriller, die volop sinistere vermoedens oproept, tot een vertederend portret van een kindervriendschap, dat sterk herinnert aan Lukas Dhonts Close. Meer nog dan het oogpunt van de personages, is het de beschouwing van de kijker die keer op keer wordt opgeschud en bijgesteld. Kore-eda zet zijn kijkers gewiekst op het verkeerde been en stuurt hen naar huis met een innemende vingerwijzing naar snelle conclusies getrokken op halve gegevens, misvattingen, roddels en vooroordelen. Met melancholische pianoklanken en een krop in de keel nemen we afscheid van deze prachtfilm, én van componist Ryuichi Sakamoto, die de broze soundtrack schreef en kort voor de filmpremière in Cannes overleed.
Wie is hier het monster? (Soya Kurokawa en Sakura Ando)
Monster is vanaf 10 januari te zien in de bioscoop.
Recensie: Karin Seberechts