“Het gaat er niet om of je onschuldig bent of niet. Het gaat erom hoe de mensen jou zien”. Dit advies van een advocaat aan zijn cliënte klinkt eerlijk gezegd als een lauwe dooddoener. En toch vat het treffend het wezen van Anatomie d’une chute samen. In haar briljant, als gerechtsthriller verpakt psychologisch en moreel drama, geeft regisseur Justine Triet nauwelijks antwoord op een schuldvraag, maar kleedt zij haar van moord verdachte hoofdpersonage figuurlijk uit.
In een chalet in de Franse Alpen heeft de Duitse romancière Sandra (uitmuntend vertolkt door Sandra Hüller) een jonge interviewster over de vloer. Ondanks een gemoedelijke setting en een wijntje toe verloopt het gesprek ongemakkelijk. Sandra ketst vragen terug, doet flirterig en brengt haar bezoekster wat van haar melk. Als boven hun hoofden ook nog eens telkens dezelfde song uit de boxen gaat dreunen – met dank aan manlief Samuel die de bovenverdieping verbouwt – is het interview afgelopen. Wanneer hun 11-jarige zoon later op de dag zijn vader dood naast de chalet aantreft, gaan er een hoop alarmbellen af, richting Sandra. Is Samuel gevallen of geduwd? Is Sandra een koele moordenaar? Hoe was haar relatie met haar man? En wat heeft hun slechtziende zoon wel of niet gehoord?
Anatomie d’une chute mag op het eerste gezicht als een doordeweeks gerechtsdrama gepresenteerd worden, met feiten, onderzoek en proces, ‘klassiek’ is deze vierde film van Justine Triet allerminst. Met haar scherpzinnige inkijk én haar gewiekst gegoochel met beeld en geluid zet de cineaste haar kijkers op ooghoogte van de procesjury. Die krijgt door een ijverige openbare aanklager argument na argument voor een schuldigverklaring ingelepeld. Met een onbesliste autopsie blijft het gissen naar de ware toedracht van de dodelijke val. Maar meer dan een zoektocht naar de waarheid mondt dit proces uit in een krenkende ontrafeling van een wankel huwelijk én van de persoonlijkheid van een vrouw die succes heeft, niet bepaald sympathiek overkomt, een andere taal spreekt, en misschien wel daardoor verdacht lijkt. Een indringend drama en meer dan terechte Gouden Palm-winnaar.
Anatomie d’une chute is vanaf 30 augustus te zien in de Belgische zalen.
Recensie: Karin Seberechts