Hoe houdt een fragiele relatie stand wanneer het noodlot toeslaat? En hoeveel genegenheid uit eerdere relaties kan en mag blijven doorschemeren in een nieuwe verbintenis? Japans regisseur Kôji Fukada bouwt rond die bedenkingen een emotioneel zuinig gedoseerd melodrama op, dat hoe dan ook beklijft.
Sociaal werker Taeko woont met haar man Jiro en haar zoontje Keita in een zonnige flat. Het stel is een jaar getrouwd, hun leven gaat zijn gewone, aangename gangetje. Keita’s overwinning in een nationale Othello-bordspelcompetitie fleurt de boel extra op. In de aanloop naar een verrassingsfeestje voor de 65ste verjaardag van Jiro’s vader Makoto komen echter ook nogal wat wrijvingen aan het oppervlak. Jiro’s ouders hebben weinig op met dit huwelijk. Zij verlangen naar een ‘eigen’ kleinkind. Keita is namelijk een kind uit Taeko’s vorige huwelijk. Makoto had zijn knappe zoon liever met de aantrekkelijke Yamakazi zien trouwen dan met een ‘afdankertje’. Om de lieve vrede gaan alle verwijten tijdens het feest even de kast in. Maar dan gooit een fataal ongeluk hun bestaan compleet overhoop. En komt Taeko’s ex-man Park, een dove en dakloze Koreaan, hun leven binnenwaaien.
Met Keita’s ‘stilgevallen’ Othello-bord in de huiskamer als wrang aandenken aan de tragisch afgebroken gezinsconstellatie, meandert Kôji Fukada in Love Life langs levenslijnen die onvermijdelijk een nieuwe wending moeten nemen. Of zijn protagonisten nu houvast en troost kunnen vinden in vervlogen verbintenissen, bij meer toenadering tot elkaar of op nog te ontdekken paden, een gebruiksaanwijzing is er niet. Fukada gunt zijn publiek een gemoedelijke, af en toe schalkse inkijk in het Japan van alledag – aardbevingsalarm incluis, maar blikt bijna tergend gereserveerd naar zijn personages. Hij zet deze gehavende zielen in een afgemeten en ‘uitgemeten’ stijl in beeld: vaak ver uiteen, met hun rug naar mekaar of haaks op elkaar. Iedereen is met andere woorden op zichzelf aangewezen in dit onderkoeld gepresenteerde en toch milde melodrama over leven, liefde, verlies en verdriet. Een mooie film, die ondanks zijn emotionele schroom stilletjes beroert.
Love Life is vanaf 14 juni te zien in de Belgische zalen.
Recensie: Karin Seberechts