“Wat een flauwekul zeg… Zaag het door, dan kunnen we het gewicht verdelen”. ‘Het’ is een lijvig kruis, dat een handvol IJslanders ergens eind 19de eeuw te paard van de ene kant van hun door Denemarken gekolonialiseerde eiland naar de andere kant moeten zeulen. De groepsleider heeft het al snel gehad met Lucas, de dominee die meereist met het kruis. De stugge Deen kan amper op een paard zitten, spreekt geen drie woorden IJslands en is vooral in de weer met zijn immense fotocamera en statief.
De Lutheraan, die in de verre uithoek de bouw van een kerkje gaat overzien, heeft dan weer weinig op met zijn IJslandse gidsen en nog minder met hun taal. De overtocht naar de Deense parochie zou best per boot kunnen, maar Lucas moet en zal ondanks de waarschuwingen van zijn overste, “het land en het volk leren kennen”. Dat valt dik tegen. Afgezien van zijn reisgenoten komt hij onderweg nauwelijks mensen tegen. Een onverbiddelijke natuur – kolkende rivieren, regen, sneeuw, ijs, vulkaanuitbarstingen, steile rotswanden – des te meer…
Regisseur Hlynur Pálmason baseerde Godland op de zeven oudste foto’s van het godvergeten oord. Die premisse is evenzeer uit de lucht gegrepen als de tocht zelf, maar ze geeft de derde film van de IJslander niettemin een stuk waarachtigheid mee. Met een verteltrant die nu eens stremt en dan weer aanport, en gevat in een afgerond kader dat doet denken aan antieke foto’s, is Godland allesbehalve hapklaar kijkvoer. En toch sleept dit weerbarstige relaas, met zijn imposante en zonderlinge natuuropnames, geposeerde snapshots en een opmerkelijke geluidsband, je onverhoeds mee. Pálmason kaart in zijn barse queeste door een machtig landschap en passant de tweespalt tussen kolonisator en ‘onderdaan’ aan. God deemstert in Godland, die ook een (andere) Deense en IJslandse titel heeft, overigens almaar verder weg. De hovaardige protagonist nadert tijdens zijn slopende trip allesbehalve dichter tot de Heer; hij komt vooral zichzelf tegen. En dat beeld is, in tegenstelling tot de aandoenlijke taferelen die hij onderweg vastlegt, niet bijzonder innemend.
Godland loopt sinds 22 maart in de Belgische zalen
Recensie: Karin Seberechts