Je bent jong en je wil wat, of zegt wat. Het hangt er al vanaf waar, wanneer en met wie je dat doet om te weten hoe duur je dat komt te staan…
Oktober 1972, Boekarest. De 17-jarige Ana is behoorlijk aangeslagen wanneer haar liefje Sorin vertelt dat hij met zijn familie naar Duitsland gaat verhuizen. De vlinders in de buik moeten het plots opnemen tegen een onbehaaglijk gevoel van mistroostigheid. Tegen de zin van haar ouders trekt ze naar een feestje bij haar vriendin Roxana. Kwestie van de liefdeskommer wat te temperen en (hopelijk) een eerste keer te vrijen met Sorin. Er wordt gedronken, gedanst en geflirt, de grapjas van dienst haalt leider Ceausescu over de hekel en de jongelui stellen een brief op aan de DJ van het clandestiene Radio Metronom, dat vanuit het Amerikaanse Radio Free Europe Jimi Hendrix en The Doors op de Roemeense jeugd loslaat. Maar dan maakt de Securitate een einde aan de pret…
De beruchte geheime dienst van Ceausescu hakt zo onverhoeds Metronom in twee. De gemoedelijke stemming waarop dit speelfilmdebuut van Alexandru Belc zich liet meedrijven, slaat om in een beladen sfeer, waarin intimidatie en het installeren van verklikking, inschikkelijkheid en angst de boventoon voeren. Leken de tieners in Belcs film tot dan toe in alles op hun leeftijdsgenoten aan ‘onze’ zijde van het IJzeren Gordijn, halverwege wordt duidelijk dat lachen met beleidsvoerders en dwepen met overzeese popiconen en piratenzenders in het communistische Roemenië van 1972 duurder was dan aan de overkant.
Alexandru Belc plant zijn aarzelend coming of age-verhaal in een voortreffelijk geschetst tijdskader, waarin naast Radio Free Europe, de Davis Cupfinale in Boekarest met Ilie Nastase het geluidsdecor domineert. Belcs debuut mist een beetje de urgentie van bijvoorbeeld Das Leben der Anderen, dat forser en aangrijpender uithaalde naar de vermorzelende impact van een dictatuur. Maar deze bedeesde epoqueschets over jong en vrij zijn én verraad kruipt wel geniepig onder de huid. Metronom toont dat de tijden ondertussen veranderd zijn, maar dat de tactieken en tentakels van autocratische regimes om hun volk onder de duim te houden altijd en overal op elkaar blijven lijken.
Metronom komt op 15 februari in de Belgische zalen
Recensie: Karin Seberechts