9 november was een succesvolle actiedag. Het is bitter dat we actie moeten voeren om mensen en inkomens te beschermen, maar waar werkgevers meer dan een miljard euro binnenhalen via de salons van de Wetstraat, moeten wij het doen via acties.
De recente begrotingsgesprekken van de federale regering spitsten zich toe op een lappendeken van steunmaatregelen die ons niet zullen redden. Daarvoor bieden ze te weinig fundamentele en structurele oplossingen op vlak van zowel de energie- als de arbeidsmarkt. Het blijft wachten op een eerlijke belastinghervorming waarin iedereen en elk vermogen eerlijk belast wordt.
Bedrijven drijven hun prijzen op, maar werknemerslonen blijven aan de ketting – ook in bedrijven die mooie winsten maken. Ondersteunende premies helpen even om de energiefactuur te milderen, maar veranderen de energiemarkt niet. Een permanente btw-verlaging die gecounterd wordt door hogere accijnzen is een vestzak-broekzak-operatie.
In de marge van de begroting werden bovendien nog andere pijnlijke beslissingen genomen. De invoering van nog meer flexi-jobs, vooral in zorg, welzijn en cultuur, treft heel veel werknemers. Het is een vrijgeleide voor sociale dumping in die sectoren. Cynisch ook dat die beslissing via de begroting werd genomen, zonder enige inbreng van de sociale partners.
Voltijds tijdkrediet voor kinderzorg wordt beperkt tot kinderen jonger dan 5 jaar, waar dat vroeger tot 8 was. Het wordt bovendien teruggeschroefd van 51 naar 48 maanden. Toeslagen bij tijdkrediet, thematisch verlof of loopbaanonderbreking worden afgeschaft voor werknemers vanaf 5 jaar anciënniteit of vanaf de leeftijd van 50 jaar. Halftijds tijdkrediet wordt enkel nog mogelijk voor wie voltijds werkt.
Die dramatische beslissingen haalden vaak niet eens de tv-journaals. Maar ze maken de mensen woest. Politici voeden zo niet alleen de antipolitiek, maar dwarsbomen ook het terug-naar-werk beleid dat ze in diezelfde begrotingsgesprekken afspraken om langdurig zieken terug aan de slag te krijgen. Deze maatregelen zaaien nieuwe slachtoffers. Werkbaarder wordt het werk er namelijk niet door. Het zijn ideologische trofeeën die niemand vooruit helpen, maar duizenden mensen ergeren. Olie op het vuur.
Intussen vraagt de regering aan de sociale partners om ‘boven zichzelf uit te stijgen’ in adviezen over de loonontwikkeling en de welvaartsvastheid. Voor de loonontwikkeling zijn er geen stabiele cijfergegevens, is de loonwet niet hanteerbaar en blijven werkgevers onwrikbaar. Bovenstaande regeringsbesluiten maken de kansen op sociale akkoorden steeds kleiner. Opnieuw olie op het vuur. We komen eraan.
Stefaan Decock – Algemeen secretaris | Foto: Dries Luyten