Het leven wordt steeds duurder. Iedereen voelt het. Ook de middenklasse wordt steeds meer geraakt. Wendy* vertelde aan Puls Magazine haar verhaal …
“Ik ga niet liegen. Ik heb op zich wel een mooi loon. Maar ik kom niet meer toe… Als ‘financieel alleenstaande’ kom ik niet meer rond zonder de hulp van mijn vriend. Het is verdomd moeilijk. Onze maatschappij is gericht op tweeverdieners.”
“Ja, maar je hebt toch een eigen huis, hoor ik vaak. Inderdaad, de woning waarin ik woon heb ik nog in de goeie oude tijd gekocht, nog geen tien jaar geleden, toen het leven nog niet zo duur was. Mijn hypotheek werd op een derde van mijn loon berekend. Ik had zelfs nog een overschotje. Ik kon nog iets aan de kant zetten. 550 euro betaal ik hiervoor maandelijks af. Minder dan wat ik zou betalen om tegenwoordig ergens iets te huren, want dat zou ik helemáál niet meer kunnen betalen.”
Frikandellen
“Plannen is mijn tweede natuur geworden. Ik ‘manage’ mijn inkomen en kien goed uit waar ik wat aan kan uitgeven. Mijn kleine diepvries zit al lang niet meer vol met gezonde zelfbereide maaltijden, maar met junkfood. Een goede verse biefstuk of stukje vis heb ik al lang niet meer gekocht. In de plaats daarvan zit er een goedkope doos frikandellen in. Twintig stuks. Twee per maaltijd. Dat zijn tien maaltijden. Een goedkope biefstuk, als je die al vind, kost ongeveer een 6 euro. Voor één maaltijd voor die prijs heb ik dertig maaltijden gehad. De verwarming staat ook al af van januari. Zo bang ben ik voor de afrekening. Mijn voorschot verhogen is geen optie. Dan maar een warme trui aantrekken en vroeg mijn bed inkruipen. Mijn huishoudtoestellen gebruik ik na 22 uur. Ik heb gelukkig nog een tweevoudige teller. Ik doe dus alles op nachttarief of in het weekend. Op zondag kook ik tot en met woensdag, woensdagavond dan voor de rest van de week. Vaak met producten in afslag, de laatste kansjes. Die moeten dan wel op zondag bereid worden, want een dag later zijn ze over datum. Zo kom je in een vicieuze cirkel terecht. Je eet niet gezond, je komt bij, je voelt je niet goed in je vel, je grijpt nog meer naar slecht eten enzovoort…”
“Ik heb een jaarplanning waarin staat welke factuur wanneer binnenkomt. Afrekeningen betaal ik met vakantiegeld of de dertiende maand die ik gelukkig heb. Extra’s, ontspanning of andere leuke dingen, zijn al lang geschrapt van mijn agenda. De Kringwinkel om de hoek is nu mijn ‘boutique chic’. Wekelijks spring ik er wel eens binnen in de hoop dat er iets mijn maat hangt, want grote maten zijn er niet veel. En ook de kringwinkel is vaak onbetaalbaar geworden. Ook daar beginnen ze hun prijzen te kennen.”
“De kringwinkel is nu mijn boutique chique”
Van loonbrief naar loonbrief
“Nog niet zo lang geleden kwam ik echt mooi toe met mijn loon. Maar nu krijg ik de facturen van deze maand al niet meer betaald met het loon van deze maand. Ik betaal ze met het loon van volgende maand. Waar ik twee jaar geleden nog mooi van loonbrief naar loonbrief leefde zonder veel over te houden, lukt zelfs dat nu niet meer. Ik rij veel rond voor mijn job met eigen wagen, maar dat moet ik tegenwoordig goed plannen. Werken om te kunnen gaan werken noem ik het. Ik zit in een tweestrijd. Ik heb een job die ik op zich keigraag doe, in een bedrijf waar ik al 14 jaar werk en gelukkig ben. Dat opgeven om eventueel, hopelijk een andere leuke job tegen te komen… En dat zonder diploma? Da’s niet simpel.”
“Overal val ik tussen de mazen van het net voor hulp. Voor de werkbonus verdien ik net een paar euro te veel, voor voedselhulp heb ik te veel eigen bezit… Maar ik klaag niet, ik trek mijn plan wel, net als vele anderen die op dit moment niet op hun werk eten, omdat ze het geld nodig hebben om te tanken om te kunnen gaan werken om die rekeningen te betalen. Of de alleenstaande mama’s die hun kindjes weer een boterham moeten voorschotelen omdat er geen geld is voor een deftige warme maaltijd.”
“De lagere middenklasse durft er niet voor uit te komen dat het financieel heel erg moeilijk is. We steken veel weg en hopen vooral dat er geen onvoorziene grote kost opduikt. En intussen red ik me wel met mijn goedkope frikandel (en vooral met de hulp van mijn vriend).”
Samen in actie tegen de loonwet
Terwijl het leven duurder wordt, worden de lonen van werknemers aan de ketting gelegd. Ja, er is de index. Maar die volstaat geenszins om de prijzen in de winkels bij te benen – laat staan ook nog eens je energiefactuur van betalen.
Van de loonnormwet mogen de lonen in ‘21-‘22 niet meer groeien dan 0,4%. Da’s een habbekrats. Zeker voor wie van een laag loon moet leven.
In aanloop naar de volgende loononderhandelingen willen we duidelijk laten horen dat 0,4% niet volstaat. We willen voluit onderhandelen over échte loongroei. Daarom komen de vakbonden op straat. Op 13 mei in Hasselt en Kortrijk, op 20 juni in Brussel. Hopelijk zien we jou daar ook. Want alleen samen krijgen we de loonwet weg!
Auteur: Kristel Van Damme | Afbeeldingen: Davien Dierickx