Voor wie voorbij zijn twintigste nog geen uitgelezen roeping of ambities heeft, is het leven een wispelturige onderneming. Een hobbelig parcours, beladen met vragen waarop zelden klare antwoorden volgen.
Als je dat al zou willen. Is een ordentelijk bestaan het ultieme streefdoel? Moeten we echt stilstaan bij wat het heden betekent en de toekomst zou kunnen brengen? Of laten we de boel liever waaien, en zien we wel wat er op ons afkomt? En als er dan iets op ons afkomt, de liefde bijvoorbeeld, zien we dan op tijd hoe kostbaar dat is, of valt dat ons maar te binnen als het te laat is? En zijn we dan, met andere woorden, de slechtste mens ter wereld?
Noors regisseur Joachim Trier laadt al die overpeinzingen met ironie en empathie op de ranke schouders van Julie, een mooie millennial die elke aanwaaiende levenservaring gretig, zij het nogal vluchtig opsnuift. Na kortstondige aanzetten tot opleidingen geneeskunde en psychologie liefhebbert ze nu in de fotografie, al lijkt schrijven haar ook wel wat. Op amoureus vlak fladdert ze van avontuur naar avontuur. Op de drempel van haar dertigste leert Julie adult striptekenaar Aksel kennen en neemt haar leven – onverwacht of maatschappelijk gewenst? – een standvastiger wending. Tot Aksel het onderwerp kinderen aansnijdt, hun leeftijdsverschil begint te spelen en er weer nieuwe verleidingen op haar pad komen…
Het is twee uur heerlijk toeven in de nabijheid van Triers onbesuisde en onbesliste ‘antiheldin’. In twaalf hoofdstukjes plus proloog en epiloog meandert en suist Trier door vier jaar uit een onbestemd bestaan. Een beetje smalend in het begin, maar gaandeweg bekommerder, indringender. De goddelijke flirtscène, Julies run door een ‘bevroren’ Oslo en een paddotrip die niet meteen tot navolging noopt, zijn de meest in het oog lopende sequenties. Maar wat uiteindelijk het best bijblijft is het ondanks de fragmentaire vertelstructuur hartelijk en solide generatieportret dat door die filmische hoogstandjes doorschemert. The Worst Person in the World is een sensuele ode aan de knoeiboel die jong zijn in onze #metoo- en cancel culture-era soms is, en gelukkig ook mag zijn. Een teder charmeoffensief, aangevoerd door een innemend frisse Renate Reinsve.
Auteur: Karin Seberechts