“Ik raad u aan niet achter zogenaamde wonderbehandelingen aan te gaan. Je kan beter nog vier weken genieten van een lekker wijntje, lekker eten en vrienden om je heen, dan dat je vier maanden van hot naar her holt op zoek naar behandelingen en therapieën die toch niet werken.”
De Noorse nuchterheid heeft alvast het voordeel van de duidelijkheid. Het doktersadvies valt ergens halverwege Maria Sødahls Hope, een intimistisch drama over kanker en doodgaan, dat bijna geruisloos verglijdt in een film over liefde. Dit “verhaal zoals ik het mij herinner” begint op de dag voor kerstavond en sluit af op 2 januari. Daartussen verneemt choreografe Anja dat zij een hersentumor heeft en terminaal is. Haar partner Tomas reageert lamgeslagen. Anja zelf raakt, overweldigd door de schok én door haar pijnmedicatie, steeds meer geïrriteerd over Tomas’ houding en hun leven samen. Met hun (en zijn) kinderen en haar vader sleept het stel zich door de kerstdagen; de carrières in dans en theater naar de achtergrond gekatapulteerd en ‘het feest van het licht’ verdeeld tussen ziekenhuis en feesttafel.
De meedogenloze mep die een kankerdiagnose uitdeelt, is met Hope bijlange na niet aan zijn proefstuk toe. Zoveel is zeker. Maar met zijn eerlijke en discrete benadering overvleugelt deze film het gros van zijn vaak larmoyantere evenknieën. Sødahl confronteert ons zonder verpinken met een ongenadig medisch oordeel én met een relatie die zo lang aan haar lot is overgelaten dat ze nog nauwelijks bestaansreden heeft. Zij observeert helder en ongekunsteld het lelijke en het mooie dat Anja’s gezin op deze emotionele achtbaan bijeenbrengt/houdt. De Noorse Andrea Bræin Hovig en Zweeds steracteur Stellan Skarsgård leveren een delicate worsteling als naast elkaar dobberende partners die, met hangen en wurgen, weer naar elkaar toe moeten drijven. Maar het is vooral de inkijk in de authentieke dynamiek van een verbijsterde familie, met volwassen, puberende en jonge kinderen, die ontwapent en beklijft. Dat Sødahl voor Hope uit haar eigen ervaringen putte en dit verhaal over liefde en dood dus kan navertellen, verraadt waarom haar film heet zoals hij heet. Die informatie is meteen een beetje een weggever, die de kijker iets minder op zijn adem doet trappen …
Hope is vanaf 14 oktober te zien in de bioscoop.
Auteur: Karin Seberechts