Sire, ik ben dodelijk ongerust. Ik begrijp Uw ijver om voor het land een federale regering bij elkaar te harken. Het is al veel te lang bijzonder beschamend dat deze er alsnog niet is. Maar wil U alstublieft ook eens over de inhoud praten met al die belangrijke partijkopstukken? Ook U hebt ongetwijfeld de vele analyses gelezen van de laatste verkiezingen: alle regeringspartijen werden afgestraft en steeds meer mensen stemden op extremen.
Als Bart De Wever en Paul Magnette een stevig werkstuk klaar hebben als basis voor een regeerakkoord, dan lijkt dat op het eerste zicht goed nieuws. Maar als ik Bart De Wever hoor zeggen dat er een sociaal beleid zal gevoerd worden, dan word ik ongerust. Zeker als dat vertaald wordt als “een verhoging van de minimumpensioenen en zeker voor de zelfstandigen”, maar ook als “belastingen verlagen” en “het werk van de vorige regering niet ongedaan maken”. Was dat regeringsbeleid niet precies de bron van het verkiezingsverlies van alle regeringspartijen?
Gaan we dan het uithollen van de financiering van onze sociale zekerheid niet ongedaan maken? Gaan we dan fiscale onrechtvaardigheid niet corrigeren? Gaan we dan het eindeloopbaandebacle niet corrigeren? Als sociaal beleid herleid wordt tot geleidelijke verhoging van de minimumpensioenen zonder een volledig nieuwe visie op eindeloopbaan en zonder versterking van àlle pensioenen, dan word ik ongerust. Als er geen sprake is van een kader waarin mensen vrij kunnen kiezen om af te bouwen, te stoppen of langer te werken op 55, 60 of 65 jaar, dan word ik dodelijk ongerust.
De momenteel in het veld gestuurde Egbert Lachaert, zal er wat dat betreft wellicht weinig andere inzichten op na houden. Ook dat baart weinig geruststelling.
Als ik dan ‘gezondheidszorg’ hoor, dan word ik opnieuw ongerust. Want ik ken intussen zo’n beetje de N-VA-agenda. En covid-19 heeft ons wel wat geleerd: een situatie met 9 ministers voor gezondheidszorg is niet de beste optie. Een verdere regionalisering is dodelijk én de voorbode van een splitsing van de sociale zekerheid.
Ook hun ‘modernisering van de arbeidsmarkt’ maakt me opnieuw ongerust. Wat dat betekent, horen we bij de werkgevers – met VOKA op kop: meer flexibiliteit, nachtwerk en ontmantelen van nationaal overleg.
Sire, dat hebben de verkiezingen ons allemaal niet geleerd. De combinatie van de afstraffende verkiezingsuitslag na 5 jaar protest tegen het meest asociale regeringsbeleid ooit, deed in ons de hoop oplaaien dat de regering met ons als vakbonden zou willen samenwerken aan een fundamenteel sociaal beleid.
Sire, wil U dus alstublieft ook eens naar de inhoud van een potentieel regeerakkoord kijken. Samen zijn we bekommerd om het lot van de bevolking. U zit op de eerste rij om daar binnenskamers iets over te zeggen.
Alvast bedankt.
Auteur: Stefaan Decock