Een goe’ systeem, meneer!

Zondagochtend. Ik sta aan te schuiven in een schijnbaar eindeloze lange rij die eindigt halverwege de grote parking. En dat voor mijn wekelijkse verse portie croissants en pistoletjes. Met anderhalve meter tussen heb je al gauw een lange rij maar de zon schijnt en een praatje slaan gaat ook op anderhalve meter.

Piet, net voor mij, werkt als inkoper in een meubelzaak en is al voor de derde week op rij tijdelijk werkloos. Hij is papa van twee kindjes, alle twee thuis. En ook mama is thuis want die werkt als secretariaatsmedewerkster in een school voor volwassenenonderwijs.
Ik vraag hoe hij het stelt in deze tijden. “Nog een chance dat wij op tijdelijke werkloosheid kunnen, ge moet eens kijken naar Amerika, dat is toch een ramp”. Ik knik instemmend en voeg er gauw aan toe dat dit nu het verschil is tussen ‘ieder voor zich’ en ons systeem van sociale zekerheid. ‘Goe’ dat we dat hebben’, haast hij zich snel de winkel binnen want hij is op drie meter van zijn rozijnenkoeken.

Marieke, met mondmasker afgezakt tot op de hals, haast zich in de rij. Zij is van mijn geboortejaar en thuisverpleegster. Ze haalt een bestelling op voor één van haar patiënten, die thuis zit met corona. De patiënt mag niet naar buiten. Marieke, hoe is het? Red je het nog? Tof dat jullie de mensen blijven verzorgen, hou je het vol? “Ja ja, nie pleujen”, lacht ze opgewekt terug. Duizenden mensen worden thuis gelukkig voort verzorgd.

“Ook betaald door het systeem?”, vraagt de man net achter mij, met een grote supermarktzak in de hand. “Het systeem”? vraag ik. “De sociale zekerheid” bevestig ik met klem. Ja ja, roept Bertrand, een zelfstandige vermoed ik, te oordelen aan zijn bestelwagen met reclame van een stilgelegde bloemenzaak, “zelfs wij krijgen nu ook een vergoeding omdat we dicht moeten blijven”. “Geweldig systeem toch”, roep ik naar hem. “Wees maar zeker”, gniffelt hij met een ernstige blik terwijl hij anderhalve meter vooruit gaat.

’t Is te hopen dat ze het niet te gauw vergeten wanneer corona weer achter de rug is, sneert Piet, die ondertussen volgeladen weer zijn fiets op springt. “Wat vergeten?”, vraag ik. “Awel, de sociale systemen, ze moeten dat niet afbreken maar versterken. Wanneer ieder voor zich alles bepaalt, is het dikke miserie in crisistijden. Kijk maar naar Donald Trump”.
Twee croissants en twee boterkoeken aub. “Interessant in de rij?”, lacht mijn bakkerin me toe. “Zeker”, lach ik vrolijk terug. Amai nog niet. De mensen lijken slimmer te worden, is mijn indruk. Ons ‘systeem’ maakt indruk…