Het leven van grote kunstenaars gaat vaak niet over rozen. Dat hebt u wellicht zelf al mogen merken in films die zich over de besognes van deze of gene artiest buigen. Regisseur Adrian Noble doorploegt in ‘Mrs. Lowry & Son’ op zijn beurt een beroerde episode uit het leven van schilder LS Lowry (1887-1976). Hier echter geen creatieve worsteling, drank of één of andere soa als kwelgeest van dienst, maar een bedlegerige moeder.
De vandaag de dag gevierde modernist loopt al tegen de vijftig aan wanneer we in 1933 zijn ouderlijk huis in een arbeiderswijk in Lancashire binnenvallen. Of beter: de ouderlijke slaapkamer. Het van bloemenbehang, kanten lapjes en snuisterijen allerhande wemelend vertrek doet in niets denken aan een kunstenaarsoord.
Elizabeth Lowry heeft dan ook lak aan de werken van haar zoon, die “schildert wat hij ziet”: fabrieksgebouwen, arbeiders en armoezaaiers. De gewezen pianiste acht zich ver verheven boven de armetierige omgeving waarin zij, door een gebrek aan ambitie van haar man, haar leven moet slijten. Haar jarenlang vergaarde frustraties over dit euvel zijn samengekoekt tot één onophoudelijke sneer, die ze hoofdzakelijk inzet om haar zoon en zijn ‘hobby’ de grond in te boren…
Het is altijd een beetje riskant om een hoorspel en later toneelstuk zonder veel cinematografische pretenties om te turnen tot een film. ‘Mrs. Lowry & Son’ doet op het eerste gezicht dan ook wat stoffig aan, bijna zoals moeder Lowry’s bedstee in het gehate Pendlebury. De theateroorsprong ligt altijd op de loer. En toch is het stil genieten van dit precisiewerkje, dat treffend inzoomt op de deerniswekkende relatie tussen een gedesillusioneerde moeder en haar inschikkelijke zoon. Twee ongelijk gestemde zielen, die hoe dan ook op mekaar zijn aangewezen.
Vanessa Redgrave en Timothy Spalls hebben voldoende brede schouders om dit even onooglijke als intimistische duet te dragen, al valt de fel vermagerde Spall bijna uit zijn impermeabel. Maar dé ster van dit Britishness wasemende drama zijn de dialogen, die ondanks een bloemlezing aan venijn een breed register van toonaarden bestrijken. “Heb je het nu al verbrand?”, vraagt Elizabeth wanneer haar zoon zijn werk in een vlaag van onmacht door het zolderraam heeft gekeild. Zijn antwoord: “Nee, ik wilde de buurvrouw haar wasgoed niet smerig maken”. Een beetje zwarte humor nog aan toe.
‘Mrs. Lowry & Son’ wordt verwacht in de Belgische cinema’s.
Auteur: Karin Seberechts