Wat onze lezers ervan denken

Het verhaal van Pia

W.B – per e-mail

De mediastorm rond baby Pia is wat gaan liggen. Ik engageerde mij niet. Een sms’je heb ik dus niet gestuurd. Liet het verhaal mij dan koud? Zeker niet. Kinderen en hun ouders zouden die zorgen niet mogen hebben. Geen enkele overheid zou dat mogen toestaan. Desondanks bleef ik dus aan de kant staan. Maar ik had zo mijn redenen.
Ik wil niet komen tot een systeem waarbij elke ouder moet hopen om genoeg marketeers, copywriters en digital storytellers in zijn vriendenkring te hebben. Een systeem waarbij elke ouder moet hopen genoeg BV’s tot zijn vrienden te mogen rekenen. Zo’n systeem wil ik niet. De toegang tot een betaalbare en kwaliteitsvolle gezondheidszorg is een basisrecht. Dat basisrecht zou de overheid moeten garanderen. Eerder dan zich te bekommeren over al dan niet terugbetaling zou haar eerste bekommernis de buitensporige prijszetting door farmagiganten moeten zijn.
In de reportage ‘Peperdure pillen’ (VPRO Tegenlicht) wordt de farmaceutische industrie omschreven als een maffia. Zware beschuldigingen, ik besef het. De reportage toont ook aan dat er heel wat mogelijkheden zijn om de prijzen zwaar te drukken.
Zo wordt verwezen naar een idee van de Europese Commissie en de WHO om niet langer met patenten te werken. Patenten zouden overboord kunnen worden gegooid. Op grond van het volksbelang. Zo zou iedereen kunnen concurreren om het product aan te bieden tegen de laagst mogelijke prijs. Helaas bleef het slechts bij een idee.
Naar aanleiding van de zaak van Pia duiken plots nog allerhande voorstellen op. Er zouden verplichtingen kunnen worden gekoppeld aan het fiscale gunstregime waarvan vele farmareuzen genieten. Eén van die verplichtingen zouden aanvaardbare prijzen kunnen zijn.
De farma-industrie schermt graag met haar ‘hoge ontwikkelingskosten’ maar geeft daarover veel te weinig cijfers vrij. Wij kunnen niet langer gedogen dat zulke gegevens niet publiekelijk beschikbaar zijn en dus niet wetenschappelijk kunnen worden afgetoetst. Vanuit Europa zou onafhankelijk onderzoek kunnen worden opgezet om na te gaan hoe die torenhoge prijzen tot stand komen. En er moet ook onderzoek komen naar de echte werkzaamheid van medicijnen.

De overheid moet dringend een leidende rol gaan spelen in dit verhaal. Nu ondergaat ze de feiten. Het spreekt voor zich dat oplossingen best op Europees vlak worden uitgewerkt. Dit debat is een mooie kans om het sociale gelaat van Europa gestalte te geven.

Aan Pia en haar ouders wens ik verder het allerbeste.

 

Jobverlies bij KBC

V.P. – Antwerpen

Ik heb in Ons Recht van oktober met aandacht het interview met twee vakbondsmensen over het grote jobverlies bij KBC gelezen. Uiteraard moet de werknemer centraal staan voor een vakbond, zoals daarin wordt gezegd. Maar een bank die haar klanten wegjaagt, brengt de werkzekerheid nog meer in gevaar. Sommige uitspraken die ik in het artikel las, dat was voor mij ‘his master’s voice in het kwadraat’.
Ik ben vooral erg verontwaardigd over de zin: ‘Veel consumenten klampen zich vast aan hun spaarboekjes, we krijgen ze niet meer aan het beleggen’. Wat zouden de heren dan willen? Dat we als gewone man gaan speculeren en gokkers worden na de crash van 2008 en een debacle waaraan ik niet hoef aan te herinneren? Ik heb trouwens mijn spaargeld nodig om mijn bescheiden huis ‘beter te isoleren’ maar dat geeft wel het zaligmakende gevoel dat de ijskap van Groenland daarmee minder smelt.
En dan lees ik: ‘Ze zullen een heel ecosysteem moeten uitbouwen om de klant maximaal aan zich te binden”. Wat een holle peptalk: ik ga bij de bank om mijn spaarcenten veilig te stellen en wens dat de bank voor de rest uit mijn leven blijft.
Om van het voortdurende gezaag en gefleem af te zijn heb ik een tijdje geleden eens wat spaargeld bij KBC belegd. Instapkosten op het kapitaal 1,75% (‘Maar alleen voor jou’, wat uiteraard slijmerige kletskoek was). Na een half jaar was het rendement op het nog resterende kapitaal -3% (ondertussen nog minder), en dat voor een heel voorzichtige belegger. Minus het bedrag dat je betaalt voor al die ongevraagde gouden raad. Tegelijk betaal je op de zichtrekening waarlangs je geld noodgedwongen binnenkomt en buitengaat ook nog eens 3 euro per maand (36 euro/jaar) en krijg je om de haverklap eindeloze uittreksels waaruit moet blijken dat het reglement ‘aangepast’ is: geen mens die dat leest maar telkens steek je je kop allicht nog meer in de strop.
Ondertussen blijken de bankkantoren steeds meer te worden gesloten ‘om u nog beter te dienen’. En alsof dat nog niet volstaat, bestoken die arme ‘persoonlijke raadgevers’ je om digitaal bankieren door de strot rammen ‘omdat iedereen er om vraagt’: gezever.

De banken boeken blijkbaar ook ‘te weinig inkomsten’. “Nou breekt mijn klomp. KBC maakt gigantische winsten en ‘is inderdaad bij de rendabelste banken’. En dat is nà aftrek van de mega-vergoedingen aan de directie maar zonder hun bonus in aandelen”.

Democratisch, die Vlaamse regering?

P.D. – Assenede

‘Wat we zelf doen, doen we beter’, is het pocherige Vlaamse gezegde. Op politiek vlak is dat ‘beter doen’ toch een beetje raar. Het Vlaamse regeerakkoord werd onderhandeld door zeer rechtse of extreemrechtse partijen maar vermits die samen geen meerderheid haalden, mogen de ‘losers’ dit regeerakkoord uitvoeren. Elk van de partijen in die Vlaamse regering verloor een behoorlijk deel van haar kiezers. Hoewel het hier gaat om een naoorlogs record oordelen deze verliezers dat met de wil van de kiezers geen rekening moet worden gehouden en dat ze het desastreuze beleid nog moeten opvoeren.
Bart De Wever, de grootste verliezer, gedraagt zich als de overwinnaar maar is nog steeds te bang om zelf de kastanjes uit het vuur te halen. Dat moeten zijn ondergeschikten, deze keer Jambon, voor hem doen. Die heeft nogal rare ideeën over democratie: toen de oppositie de begrotingscijfers vroeg, werd dit door Jambon botweg geweigerd. Nochtans kregen sommige NVA-burgemeesters de begroting wel, maar de democratisch verkozen parlementairen dus niet. Nu vindt Jambon dat er voor degenen die de regels maken geen regels zijn, dus lapt hij de democratie maar aan zijn ministeriële laars. In Nederland zou hij mogen opstappen maar Vlaanderen is natuurlijk anders. Soit.
De nieuwe regering wou haar slinkende kiezerspubliek bedanken voor bewezen diensten en schafte de woonbonus voor de eerste woning af. Die voor de tweede woning blijft bestaan. Een welgemeend ‘fuck you’ dus van de kersverse regering in de richting van de overgrote meerderheid van hun kiezers. Ze hebben hun stem uitgebracht en mogen nu oprotten.
De ‘grote democraat’ Jambon voert ook diverse punten van het VB uit. De Vlaamse overheid trekt zich terug uit het gelijkekansencentrum Unia, iets waarvoor Jambon al gelukwensen ontving van Filip De Winter. Ook het Minderhedenforum en alle migrantenorganisaties worden financieel drooggelegd. Nieuwkomers moeten 5 jaar wachten voor ze op een wachtlijst (die makkelijk nog eens 10 jaar kan duren) kunnen komen voor een sociale woning. Het gemorrel aan de kinderbijslagen is ook bedroevend.

Het bruine reukje dat aan de regering-Bourgeois kleefde is nu omgeslagen in een onmiskenbare stank. En sommige democratische partijen blijken alleen maar geïnteresseerd zijn in de vet betaalde postjes en werken mee aan het nieuwe ‘beleid’.