Eleanor de Guzman vecht voor vrijlating van haar man en vele anderen
Wie aan vakbondswerk doet, riskeert in heel wat landen in het Zuiden te worden geïntimideerd, aangehouden, zelfs vermoord. Typerend is de toestand in de Filipijnen, waar sociale bewegingen en syndicalisten stelselmatig de repressie van de staat moeten ondergaan. Eleanor de Guzman is een mensenrechtenverdedigster in de Filipijnen. Zij vecht voor de vrijlating van haar man, Marklen Maojo Maga, een vakbondsleider die in februari 2018 onwettig werd gearresteerd.
Ons Recht: Waarom kwam je in december naar België om hier de actie van Stop the Killings mee te maken?
Eleanor de Guzman: “Ik ben zelf militante bij de Filipijnse vakbond KMU en ben daar als secretaris verantwoordelijk voor de mensenrechten. Mijn bezoek aan Brussel heeft inderdaad te maken met de campagne van Stop the Killings en met de strijd voor de vrijlating van mijn echtgenoot Marklen, die ook syndicalist is bij KMU. Hij werd onwettig gearresteerd door de politie omdat hij aan vakbondswerk doet.”
“Mijn man is al bijna 10 jaar militant bij KMU. Hij hielp de arbeiders te organiseren in de havens en de fabrieken van Manilla en omstreken. Sinds 2018 organiseert hij de strijd bij PISTON, de vakbond van de bestuurders van jeepney’s (een soort taxi die je in de Filipijnen vaak ziet rondrijden, nvdr). Marklen organiseerde de stakingen van de chauffeurs, die protesteerden tegen een nieuwe wet die hun bedrijfstak wil liberaliseren. De Filipijnse president Rodrigo Duterte was razend over die stakingen: ze blokkeerden de toepassing van die wet die belangrijk is voor grote contracten met buitenlandse multinationals. Ieder verzet tegen of kritiek op de regeringspolitiek wordt systematisch onderdrukt.”
Brutale president
Ons Recht: Hier bij ons vinden we jullie president Duterte een brutale leider. Hoe worden sociale bewegingen in de Filipijnen precies onderdrukt?
Eleanor: “Voor hij werd verkozen, zei Duterte dat hij vrede wilde sluiten met de gewapende groepen, de revolutionairen van het New People’s Army en de Moro-rebellen. Duterte ging met hen onderhandelen. Maar in november 2017 zette hij die onderhandelingen stop en verklaarde hij de oorlog aan alle progressief gestemde organisaties. Veel van deze organisaties worden nu door de staat beschouwd als terreurorganisaties. Duterte liet ook een lijst opstellen met 600 namen van mensen uit vakbonden, vrouwenbewegingen, jongerenorganisaties enzovoort. Het lijkt alsof hij hen allemaal als terroristen bestempelt. Mijn man stond ook op die lijst. Duterte maakt van activisten en progressieve organisaties criminelen om elk sociaal verzet tegen zijn politiek te kunnen onderdrukken. Mijn vader werd in januari 2018 opgepakt, mijn man een maand later. Sindsdien werden heel wat vakbondsleiders gearresteerd en opgesloten.”
President Duterte wil elk sociaal verzet tegen zijn politiek onderdrukken.
Zwijgen is géén optie
Ons Recht: Wat is jouw antwoord op die criminalisering van de sociale strijd?
Eleanor: “In oktober 2018 lanceerden wij de campagne ‘Free Our Unionist’ om de onmiddellijke vrijlating van alle opgepakte syndicalisten te eisen. Deze campagne is nationaal én internationaal. Wij wijzen erop dat syndicalisten worden geviseerd omdat ze werknemers organiseren, het zijn helemààl geen terroristen. De syndicalisten lopen voor Duterte en zijn regering serieus in de weg omdat ze de werknemersbelangen verdedigen tegen de belangen van buitenlandse multinationals en die van de leidende klasse. En dat verklaart waarom de machthebbers de vakbondsmensen het zwijgen willen opleggen.”
“We willen ook dat syndicalisten in andere landen goed weten dat je in de Filipijnen wordt geviseerd als je aan vakbondswerk doet. De regering trekt zich niets aan van de mensenrechten in haar strijd tegen vakbonden en hun leden. Wij gebruiken wettelijke middelen en actie op straat om de repressie te bevechten. De actie op straat krijgt van ons de prioriteit. Politieke druk maakt het heel lastig om met wettelijke middelen te winnen. Vast staat dat we niet mogen zwijgen! Als we niks zeggen, zullen ze ons nog harder aanpakken. Als we vechten, zullen ze wel twee keer nadenken en misschien zelfs terugkrabbelen.”
Auteur: Nel Van Slijpe | Foto: Ali Selvi