Eens barst de etterbuil open. De klimaatjongeren verwoorden het helemaal juist. Hun en aanverwante betogingen zijn géén uiting van wanhoop maar van hoop en de vaste wil om een ander beleid mogelijk te maken.
Een gelijkaardig verhaal geldt voor het interprofessioneel overleg in België. Alleen zitten we daar nu wel voorbij de grens van het betogen in Brussel. Blij dat massaal manifesteren in Brussel weer ‘sexy’ is. Alleen spijtig dat er geen fundamentele antwoorden op komen, en dus wordt de lat verlegd. Als de vakbonden 13 februari tot een algemene stakingsdag uitroepen, heeft dit alles te maken met een politiek die altijd alles beter weet, haar eigen ideologische ding doet en uiteindelijk de onderstromen in de samenleving straal negeert.
Begin december betoogden 65.000 mensen in Brussel voor een beter klimaat. Maar ons land presteerde het om als enige lidstaat tegen de Europese richtlijnen voor energiebesparingen te stemmen.
Zo verging het inmiddels ook alle vakbondsmanifestaties van de voorbije vier jaar. Onze koopkracht, het desastreuze eindeloopbaan- en pensioenverhaal, de wilde drang naar nog meer flexibiliteit, de bescherming van onze sociale zekerheid: deze regering doet maar op, want ze is ‘legitiem verkozen’ en predikt dat er géén alternatief is voor haar beleid. Uit de grond van ons hart hopen we dat de kiezers de kaarten anders zullen schudden. Een ander beleid is perfect mogelijk én noodzakelijk!
Ook de regering in lopende zaken blijft uitgaan van haar grote gelijk. Het regeerakkoord van Charles Michel verankerde het onevenwicht in het sociaal overleg structureel. Hoe kan het overleg over een nieuw Interprofessioneel akkoord (IPA) slagen als het structureel wordt ondermijnd door een ‘legitiem’ gestemde sjoemelwet die de loonvorming moet regelen? Hoe kan je over een eindeloopbaanbeleid onderhandelen als de politiek alle ruimte daarvoor vernietigde? Hoe moet je serieus onderhandelen over lonen als meer dan 9 miljard euro aan loonsubsidies niet mag worden meegeteld? En hoe vermijden we dat mensen stelselmatig in de ziekteverzekering belanden omdat werkgevers en regering hun verantwoordelijkheid niet nemen?
Er is niet alleen een klimaatregering nodig maar ook een regering die sociaaleconomisch het middenveld de kans geeft om antwoorden te formuleren op maatschappelijke noden.
Op 13 februari richten we ons tot de werkgevers. Zij moeten zich niet verschuilen achter de regering maar verantwoordelijk onderhandelen over rechtmatige loonsverhogingen en eindeloopbaanregelingen. Aan de toekomstige regering zeggen we: weg met de kwalijke loonwet en creëer eindelijk een kader dat een fatsoenlijk eindeloopbaanbeleid mogelijk maakt.
13 februari… omdat het moet!
Auteur: Stefaan Decock, Algemeen Secretaris LBC-NVK