Het land moest in een regeringscrisis terechtkomen om de sociale partners eindelijk de plaats te geven die ze verdienen. Schijnbaar toch…
Spijtig dat deze regeringscrisis er is gekomen om de verkeerde redenen. Het is niet de hardvochtigheid van 4 jaar regeringsbeleid die de Zweedse coalitie deed struikelen, wel een internationaal pact over migratie.
We laten de politieke spelletjes aan de politici, al zijn ze dramatisch pijnlijk voor het geloof in de eerbaarheid van het politieke bedrijf. Van het o zo verheerlijkte ‘primaat van de politiek’ – dat het eens allemaal zou veranderen in de plaats van middenveldgroepen, ziekenfondsen en vakbonden ‘die alleen maar voor zichzelf opkomen en best opzij worden geduwd’ – rest niet veel meer dan ongeloof en pijnlijk falen. Het gewin en gespin om de gunst van de kiezer te winnen is voor sommige politieke partijen onnoemelijk belangrijker dan alle sociaaleconomische problemen waar de gewone man of vrouw mee worstelt, wat men daar voor de camera’s ook over verkondigt en vertelt.
Het is aandoenlijk om uit zovele politieke monden te horen dat er nood is aan koopkracht, dat we de pensioenen moeten beveiligen op korte en op lange termijn en dat er nog zoveel te doen is op het vlak van kwaliteit van werk, de combinatie van werk en gezin en noem maar op, en bovendien dat we daar een regering voor nodig hebben.
Dit komt uit dezelfde monden die ons 4 jaar lang gijzelden in strikte onderhandelingscarcans, in sjoemelwetgeving rond loonvorming. Zij maakten elk sociaal overleg zo onevenwichtig dat de werkgevers helemaal niet meer geïnteresseerd waren in écht overleg.
De werkloosheidsuitkeringen moesten vlugger naar beneden. De jongerenlonen moesten naar beneden. Meer flexibiliteit en makkelijker en vooral goedkoper nachtwerk dienden bevorderd. Pensioenrechten werden afgebouwd. Alle eindeloopbaanmogelijkheden werden afgeknald. Nu lijken politici acuut in de baan van de koopkracht, sociaal overleg, de pensioenen, maar dat is bitter weinig geloofwaardig na al die jaren van hardvochtig beleid.
Als de politieke context echter de kansen op een Interprofessioneel akkoord (IPA) vergroot, zullen we daar graag gebruik van maken. Wij staan te popelen om te horen hoeveel perspectief werkgevers én regering te bieden hebben. We willen met volle kracht alle lippendienst omzetten in wezenlijke loonafspraken die beter moeten zijn dan 1,1% erbij. We zullen pleiten voor een eindeloopbaanconcept 55-60-65 en voorstellen doen om de kwaliteit van werken, ook voor jongeren, hoog op de agenda te krijgen. Werkgevers en regering: niet te veel woorden, vooral daden graag!
Een Gelukkig Nieuwjaar! Hopelijk kunnen we u een knallend IPA cadeau doen!
Auteur: Stefaan Decock, Algemeen secretaris LBC-NVK