VAKBOND IN DE 21STE EEUW
E.L. – HINGENE
“Vasthouden aan verworven rechten is het verkeerde antwoord”, zegt Niko Demeester (VOKA) in een artikel in Ons Recht over de toekomst van de vakbond. Deze man van een werkgeversvereniging zegt dat we in de 21ste eeuw leven en dat het dus hoog tijd wordt om de rechten van werknemers aan banden te leggen. Dat is toch waar het voor VOKA zo te zien op neerkomt. Is er voor sterke vakbonden dan nog wel een plaats in die redenering?
Werkzekerheid is blijkbaar iets uit het verleden. De hedendaagse werknemer moet maar beseffen dat niets vanzelfsprekend is. Een werkloosheidsuitkering zou moeten worden beperkt in de tijd, velen moeten het nu stellen met een leefloon, langdurig zieken worden aangepord om weer aan het werk te gaan, de gedurende vele jaren opgebouwde rechten van ambtenaren worden van de ene dag op de andere afgepakt.
De werkgeverslasten zijn door de regering-Michel gevoelig verminderd door een ‘taxshift’ die duidelijk een gat sloeg in de begroting van onze sociale zekerheid. Minister Maggie De Block (Volksgezondheid) wil richtlijnen bedenken over de duur van de arbeidsongeschiktheid bij ziekte. Meer dan 400 geneesmiddelen zijn niet normaal verkrijgbaar. En veel ziekenhuizen trekken het niet meer. Maggie is ‘goed bezig’. Nog meer besparingen dus op de kap van de werknemers.
Ik heb nog geen énkele minister horen verklaren dat de notionele intrestaftrek op de schop moet. Er is ook een EU-richtlijn die ervoor moet zorgen dat buitenlandse werknemers uit de EU bij gelijk werk evenveel moeten verdienen als hun Belgische collega’s: wanneer wordt die eindelijk in een Belgische wet omgezet?!
Méér dan ooit zijn de vakbonden nodig om nauwlettend in de gaten te houden wat deze regering uitspookt. Ze moeten op tijd de alarmbel luiden, mensen mobiliseren en hen steunen in de voortdurende strijd tegen sociaal onrecht. De sociale conflicten bij de lagekostenmaatschappij Ryanair en de bagageafhandelaar Aviapartner tonen aan dat we zeer beducht moeten zijn voor nieuwe vormen van slaverij in de 21ste eeuw!
OP DE BODEM VAN DE ARBEIDSMARKT (1)
J.V. – KESSEL-LO
Met interesse heb ik in Ons Recht van november het interview gelezen met Herman Loos, die een boek schreef over zijn zware ervaringen op de bodem van de arbeidsmarkt. Ik ben zelf onlangs 56 jaar geworden en ben al vele jaren ziek.
Ik kan u verzekeren dat het leven met een ziekte ook geen makkie is. Andere mensen krijgen een ander beeld van u. Je komt terecht in de categorie van ‘de armen’.
Over mijn eigen verhaal heb ik al interviews gegeven aan een krant en aan het studentenblad Veto. De ontmoeting met Veto deed me vaststellen dat er ook onder studenten heel wat onwetendheid bestaat over armoede. Ook al zijn er, volgens mij, genoeg studenten die samen met hun ouders stiekem fors moeten ploeteren en wringen om de hoge kosten van studies te kunnen betalen.
OP DE BODEM VAN DE ARBEIDSMARKT (2)
G.B. – NEDERBRAKEL
Met veel interesse las ik het interview over ‘klotejobs’ met Herman Loos. Eerst dacht ik dat deze socioloog het had over de ervaringen van anderen. Daarna besefte ik dat hij al deze jobs zelf heeft gedaan. Respect! Zo iemand weet ten minste waarover hij schrijft. Het activeringsverhaal is niet alleen actueel bij de VDAB. Ook de CM en andere ziekenfondsen doen gretig mee aan dit verhaal.
Een tijdje geleden kon mijn echtgenote niet gauw genoeg worden ‘gereactiveerd’, na een medische ingreep met complicaties. Mijn vrouw werd uitgenodigd door de adviserende geneesheer. Maar ze kreeg die niet te zien. De adviserende geneesheer laat zich nu bijstaan door een verpleegkundige of een andere paramedicus die een computervragenlijst overloopt en invult; met als enig doel de zieke zo vlug mogelijk weer aan het werk te krijgen.
De tijd krijgen om volledig te herstellen kwam niet ter sprake. Wel ging het over een voorstel om ontslag te nemen/krijgen om medische redenen en daarna uit te kijken naar een andere job die ze wel zou aan kunnen. Dat je dan in een lagere loonklasse terechtkomt en los van je diploma gaat werken doet niks ter zake en is zelfs niet bespreekbaar. Een kopie achterlaten van haar volledig medisch dossier werd afgewimpeld als niets ter zake doende. Dat ging toch in de papiermand belanden want het paste niet in het vragenlijstje op de computer.
Na 15 minuten kreeg mijn vrouw het verzoek om te vertrekken: haar tijd was om, en er zaten anderen in de wachtzaal met een afspraak. Het totale VDAB-gevoel, zeg maar. Ziedaar de rauwe realiteit.
Wil jij graag je mening kwijt over één van de artikelen of berichten in jouw ledenblad? Of zijn er andere gebeurtenissen in de actualiteit die je sterk bezig houden? Alle interessante lezersreacties zijn erg welkom. We kunnen alleen brieven publiceren als we de naam en het adres van de schrijver (m/v) kennen. In principe vermelden we de initialen van de schrijver en zijn of haar woonplaats. Op uitdrukkelijk verzoek kunnen we die informatie weglaten. Soms moeten we een brief inkorten zonder aan de essentie ervan te raken. En als we een brief afdrukken wil dat niet automatisch zeggen dat de redactie het eens is met alles wat erin staat.
Je lezersbrief wordt hier met interesse gelezen:
Redactie Ons Recht, Sudermanstraat 5, 2000 Antwerpen.
E-mailen kan uiteraard ook: lbc-nvk.communicatiedienst@acv-csc.be