Een kind als inzet én graadmeter van een bloedstollend familiedrama (ontwapenende vertolking van Thomas Gioria).
Gevechten om het hoederecht zijn nooit fraaie verhalen. Het zijn meestal ook geen zwart-witverhalen, hoe oneens de bakkeleiende partijen het daarmee ook zijn. Aan de andere kant: hoeveel schakeringen moet een situatie hebben om klaar te zien? En zien we dan het hele spanningsveld, of slechts een fractie ervan?
In de kernachtige openingsscène van ‘Jusqu’à la garde’ touwtrekken moeder Miriam en vader Antoine – feilloos vertolkt door Léa Drucker en Denis Ménochet – bij monde van hun advocaten voor de vrederechter over het bezoekrecht voor de vader. Het paar is een jaar uiteen en Miriam heeft hun kinderen – de 11-jarige Julien en de binnenkort 18-jarige Josephine – al die tijd uit het leven van haar ex-man geweerd. Zij noemt huiselijk geweld als reden, maar kan dat niet hardmaken. Antoine vraagt zich af waaraan hij het verdiend heeft om zelfs geen weekend met zijn zoon te mogen optrekken.
Pittig detail: in een door de rechtbank opgetekend getuigenis zegt Julien dat hij geen contact meer wil met zijn vader, die hij kilweg ‘l’autre’ noemt. Wanneer de rechter toch bezoekrecht toestaat, en Antoine zo het voordeel van de twijfel gunt, geeft zij het startsein voor een bloedstollend familiedrama.
In Frankrijk kost partnergeweld gemiddeld om de drie dagen iemand het leven. Dat hou je best even in het achterhoofd bij het zien van Xavier Legrands onthutsende eerste langspeelfilm. Legrand maakt een kind de inzet én graadmeter van een taai drama, dat begint als een afgemeten observatie en bijna als een dief in de nacht omslaat in een schrijnende angstthriller. De twijfel die de cineast bij aanvang laat over de beweegredenen van de vader om zijn kind te mogen zien, vervliegt met de minuut.
De groeiende onrust en angst, af te lezen in het gezicht én de houding van Julien (een weergaloze Thomas Gioria), spreken boekdelen. Nagenoeg elke nieuwe escalatie in een oplopende reeks confrontaties ontspint zich in de bestelwagen van de vader. Het enerverende geluid van de gordelverklikker klinkt in die scènes telkens dreigend op de soundtrack. Dat de ‘verklikkers’ van emotionele chantage en huiselijk geweld het in werkelijkheid nogal eens laten afweten, leer je uit deze meticuleus opgebouwde eersteling, die niet meer loslaat vóór Legrand – letterlijk – de deur voor ons toeslaat.
‘Jusqu’à la garde’ komt op 21 februari in de Belgische cinema’s.
Auteur:Karin Seberechts